นิทานก่อนนอนเรื่อง ลูกหมูกับคาถาปุ๊บปั๊บ เป็นนิทานก่อนนอนที่มีข้อคิดสอนใจ ซึ่งผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) ในฐานะผู้แต่ง เชื่อว่าเด็ก ๆ ต้องชอบนิทานเรื่องนี้แน่ ๆ (รวมทั้งคุณพ่อคุณแม่ก็คงชอบนิทานก่อนนอนเรื่องนี้ไม่แพ้กัน) นิทานเรื่องนี้มีการนำตัวละครลูกหมูสามตัวและแม่มด ซึ่งเป็นตัวละครยอดนิยมในนิทานเด็กมาใช้เป็นตัวละครหลักของเรื่อง แต่ตัวละครเหล่านี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับนิทานเรื่องอื่น ๆ เลย ขอให้มีความสุขกับการอ่านนิทานเรื่องนี้นะครับ

นิทานเรื่อง ลูกหมูกับคาถาปุ๊บปั๊บ

นานมาแล้ว  มีลูกหมูตัวอ้วนตุ๊ต๊ะสามตัวอาศัยอยู่ในบ้านกับคุณพ่อคุณแม่ที่รักพวกมันสุดหัวใจ  ลูกหมูทั้งสามมีความน่ารักน่าเอ็นดูไม่แพ้กัน แต่มีสิ่งหนึ่งที่คุณพ่อคุณแม่เป็นห่วงมาก คือลูกหมูทั้งสามมีนิสัยเกียจคร้านชอบผัดวันประกันพรุ่ง จนงานบ้านต่าง ๆ ที่คุณพ่อคุณแม่มอบหมายให้ทำทั้งการกวาดบ้าน, ถูบ้าน, ซักผ้า, ล้างจาน, รดน้ำต้นไม้ ฯลฯ มักคั่งค้างกลายเป็นดินพอกหางหมู  ครั้นเมื่อคุณพ่อคุณแม่ซักถาม ลูกหมูสามพี่น้องก็มักจะอ้างว่า “งานบ้านตั้งมากมาย ทำให้เสร็จไวไวไม่ได้หรอกครับ” 

คุณพ่อคุณแม่พยายามสอนลูก ๆ ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่ลูกหมูก็ช่วยกันอ้างจนคุณพ่อคุณแม่อิดหนาระอาใจ ในที่สุด  คุณพ่อคุณแม่จึงนำเรื่องไปปรึกษาแม่มดหมูผู้เชี่ยวชาญในการร่ายคาถาแบบเสกปุ๊บได้ปั๊บ  เผื่อว่าคาถาของแม่มดหมูจะช่วยแก้ไขนิสัยของลูกหมูสามพี่น้องได้บ้าง

ครั้นเมื่อแม่มดหมูได้ฟังเรื่องทั้งหมดจากพ่อหมูแม่หมู แม่มดหมูก็ยิ้มแล้วบอกกับพ่อหมูแม่หมูว่า “คาถาที่ใช้แก้นิสัยของลูกหมูคงไม่มีหรอกนะ แต่เราอาจเอาคาถาปุ๊บปั๊บมาใช้ทำอะไรบางอย่างได้” เมื่อแม่มดหมูมีแผนดี ๆ ในใจ  แม่มดหมูจึงขอให้พ่อหมูกับแม่หมูพาตนไปที่บ้าน

เมื่อแม่มดหมูไปถึงบ้านของครอบครัวหมู  คุณพ่อคุณแม่ก็แนะนำแม่มดหมูให้ลูก ๆ ได้รู้จัก  จริง ๆ แล้ว แม่มดหมูเป็นแม่มดที่มีชื่อเสียงมาก โดยเฉพาะในเรื่องการใช้คาถาปุ๊บปั๊บเสกสิ่งของต่าง ๆ ได้ตามใจ ปรารถนา เมื่อลูกหมูทั้งสามทราบว่าแม่มดหมูมาที่บ้าน  พวกมันจึงตื่นเต้นมากและขอให้แม่มดหมูใช้คาถาเสกของขวัญให้

แม่มดหมูส่งยิ้มให้ลูกหมูจอมขี้เกียจทั้งสามตัว  จากนั้น  แม่มดหมูก็แกล้งเดินไปตามห้องต่าง  ๆ พลางทำสีหน้าเบื่อ ๆ แล้วบอกกับลูกหมูทั้งสามว่า “ความจริงชั้นก็ตั้งใจจะร่ายคาถาปุ๊บปั๊บเสกของให้พวกเธอคนละอย่างแหละนะ  แต่บ้านที่มีแต่ขี้ฝุ่น, กองเสื้อที่ยังไม่ซัก, อากาศเหม็นอับ แล้วก็ต้นไม้ในสนามที่ดูเฉา ๆ แบบนี้  แม่มดชื่อดังอย่างชั้นคงทำใจร่ายคาถาให้พวกเธอไม่ได้หรอก” 

ลูกหมูทั้งสามตัวต่างผิดหวังที่จู่ ๆ โอกาสได้ของขวัญแสนพิเศษต้องหายวับไปกับตา เพราะความขี้เกียจของพวกมันที่ไม่ยอมทำงานบ้านให้เรียบร้อย

เมื่อแม่มดหมูเห็นสีหน้าเจื่อน ๆ จ๋อย ๆ ของลูกหมูทั้งสามตัว แม่มดหมูก็แอบยิ้มที่มุมปาก แล้วแกล้งเปรยว่า “เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน พอดีวันนี้ชั้นอารมณ์ดีเป็นพิเศษ  ชั้นสัญญาว่าจะร่ายคาถาปุ๊บปั๊บเสกของขวัญให้เธอคนละอย่าง ถ้าพวกเธอจัดการทำให้บ้านหลังนี้สะอาดเอี่ยมอ่อง, ไม่มีกองเสื้อผ้าเหม็น ๆ แบบนี้  และต้นไม้ในสนามหญ้าก็ต้องดูสดชื่นชวนมองอีกสักหน่อย  เอาเป็นว่า…ถ้าพวกเธอจัดการงานบ้านทั้งหมดได้ในเวลา 1 ชั่วโมง ชั้นก็จะเสกของขวัญให้”

“หนึ่งชั่วโมง!”  ลูกหมูทั้งสามตัวส่งเสียงร้องพร้อม ๆ กัน

แม้เวลา 1 ชั่วโมงจะไม่มากนัก แต่ด้วยความที่ลูกหมูทั้งสามอยากได้ของขวัญแสนพิเศษที่พวกมันแอบฝันเอาไว้ (ซึ่งเป็นของชิ้นใหญ่ ๆ ทั้งนั้น)  พวกมันจึงตัดสินใจว่า “โอกาสดี ๆ แบบนี้ไม่ได้มีมาบ่อย ๆ  ถ้ามัวแต่เฉยก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น รีบจัดการงานบ้านให้เสร็จทันเวลาจะดีกว่า”  เมื่อลูกหมูทั้งสามคิดเช่นนั้น พวกมันก็รีบแบ่งงานแล้วลงมือจัดการงานต่าง ๆ ทันที

เพียง 50 นาที ลูกหมูทั้งสามตัวก็ทำงานบ้านทั้งหมดเสร็จเรียบร้อยอย่างไม่น่าเชื่อ  เมื่อแม่มดหมูเห็นสิ่งที่ลูกหมูช่วยกันทำ  แม่มดหมูจึงเอ่ยปากชมว่า “พวกเธอเก่งกันไม่ใช่เล่นเลยนะ  งานต่าง ๆ น่ะ แค่ลงมือทำ เดี๋ยวเดียวมันก็เสร็จ แต่ถ้ามัวยืดยาด อ้างนู่นอ้างนี่ ต่อให้มีเวลามากสักเท่าไรก็ไม่มีทางเสร็จได้”

ลูกหมูสามพี่น้องพยักหน้าเห็นด้วยพร้อมกับมองไปที่คุณพ่อคุณแม่ที่ต้องทนฟังพวกมันอ้างว่างานมีมากจนทำไม่ทันมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง  ลูกหมูทั้งสามสำนึกผิด พวกมันจึงพนมมือขอโทษคุณพ่อคุณแม่ และสัญญาว่าต่อไปพวกมันจะรีบจัดการงานบ้านให้เสร็จทันทีแบบไม่รีรอ เพราะพวกมันรู้แล้วว่าถ้าลงมือทำงานจริง ๆ  งานทั้งหมดก็ใช้เวลาจัดการเพียงแค่แป๊บเดียวเท่านั้น

เมื่อแม่มดหมูเห็นว่าลูกหมูสำนึกผิดแล้ว แม่มดหมูจึงให้ลูกหมูทั้งสามขอของขวัญที่ต้องการตามสัญญา 

แน่นอนว่าลูกหมูแต่ละตัวขอของขวัญที่ฝันไว้อย่างเต็มที่  ลูกหมูตัวพี่ขอชิงช้าสวรรค์ไว้ที่หน้าบ้าน  ลูกหมูตัวกลางขอสระว่ายน้ำเอาไว้ว่ายน้ำให้สนุก  ส่วนลูกหมูตัวสุดท้องขอหุ่นยนต์ชุดใหญ่แบบกดปุ่มแล้วบังคับให้บินได้ เมื่อลูกหมูขอสิ่งที่ต้องการเรียบร้อยแล้ว  แม่มดหมูก็ร่ายคาถาปุ๊บปั๊บ ซึ่งหลังจากร่ายคาถาปุ๊บของขวัญต่าง ๆ ก็ปรากฏเป็นจริงปั๊บตามที่ลูกหมูแต่ละตัวฝันเอาไว้

ลูกหมูทั้งสามตัวมีความสุขมากที่ได้รับของขวัญจากแม่มดหมู และนับจากวันนั้น พวกมันก็นำบทเรียนที่ได้รับมาปรับปรุงตัว จนพวกมันกลายเป็นลูกหมูจอมขยันที่ไม่เคยทำให้คุณพ่อคุณแม่ต้องหนักใจอีกเลย 

#นิทานนำบุญ

…………………..

นิทานก่อนนอนเรื่อง โทรศัพท์ข้ามมิติ เป็นนิทานซึ้ง ๆ ที่บางคนอ่านแล้วบอกว่า “เกือบน้ำตาไหล” นิทานเรื่องนี้เป็นนิทานที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) ตั้งใจแต่งให้เป็นนิทานเพื่อให้กำลังใจเด็กกำพร้า (เหมือนนิทานเรื่อง นกน้อยปริศนา) แต่เด็กคนอื่น ๆ (รวมทั้งผู้ใหญ่) ก็อ่านได้ ถ้าใครอ่านแล้วรู้สึกเศร้า ๆ ก็ลองกอดคนใกล้ ๆ เพื่อให้กำลังใจกันและกันนะครับ

นิทานเรื่อง โทรศัพท์ข้ามมิติ

กาลครั้งหนึ่ง ยังมีเด็กกำพร้าคนหนึ่งเป็นคนช่างคิดและชอบประดิษฐ์สิ่งของต่าง ๆ

วันหนึ่ง เด็กน้อยเกิดความคิด อยากสร้างโทรศัพท์ที่ไม่เคยมีมาก่อนในโลก

“โทรศัพท์แบบไร้สายก็เชยเกินไปแล้ว   โทรศัพท์มือถือทั่วไปก็ตกยุค   สมาร์ทโฟนก็ล้นตลาด

ฉันจะสร้างโทรศัพท์ข้ามมิติที่ยังไม่เคยมีใครสร้างมาก่อน”

เมื่อคิดเช่นนั้น  เด็กน้อยจึงนำอุปกรณ์เท่าที่หาได้ คือถ้วยพลาสติกเหลือใช้, ด้าย, ปากกา ฯลฯ แล้วเอาอุปกรณ์เท่าที่มีมาทำเป็นโทรศัพท์ข้ามมิติซึ่งมีหน้าตาคล้ายกับโทรศัพท์กระป๋องที่เป็นของเล่นของเด็ก ๆ

เมื่อเพื่อนของเด็กน้อยเห็น  เพื่อนของเขาก็พูดว่า  “นี่มันโทรศัพท์กระป๋องนี่นา ไม่เห็นจะเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่แปลกใหม่ตรงไหน”

เด็กน้อยส่งยิ้มให้เพื่อน  จากนั้น เขาก็บอกกับเพื่อนว่า  “ฉันทำเต็มกำลังเท่าที่เด็กอย่างพวกเราจะทำได้ แต่มันก็เป็นโทรศัพท์ข้ามมิติจริง ๆ นะ”

เพื่อนของเด็กน้อยทำท่าไม่เชื่อ  เพื่อนจึงถามว่า  “ถ้ามันเป็นโทรศัพท์ข้ามมิติจริง  เธอจะใช้มันโทรไปหาใคร”

เด็กน้อยยิ้มซื่อ ๆ   เขาส่งปลายสายของโทรศัพท์ให้เพื่อนยกแนบหู  แล้วเขาก็พูดที่ปลายสายอีกข้างหนึ่งว่า

“ฮัลโหล ๆ  พ่อจ๋า แม่จ๋า   พ่อกับแม่คิดถึงหนูไหม   หนูคิดถึงพ่อกับแม่สุดหัวใจ   ตอบหนูหน่อยได้ไหม…ถ้าพ่อกับแม่ได้ยิน”

เด็กน้อยหลับตาและเงี่ยหูฟังอย่างมีความหวัง   ลมพัดโชยผ่าน   ใบไม้ร่วงลงมาจากกิ่งตกลงสู่พื้น     แล้วความเงียบก็เข้าปกคลุมบริเวณนั้น   นานเสียจนไม่มีใครรู้ว่านานสักแค่ไหน

………

………

……….

……….

และในเสี้ยววินาทีหนึ่ง  หลังจากที่เด็กน้อยรอคอยจนเกือบสิ้นหวัง   เด็กน้อยก็ได้ยินเสียงเบา ๆ ดังผ่านมาตามสายว่า

“ได้ยินแล้วนะ  ได้ยินแล้ว  คิดถึงเหมือนกันนะ  คิดถึงที่สุดเลย” 

ละอองฝนโปรยลงมาจากก้อนเมฆ  แก้มของเด็กทั้งสองเปียกปอนไปด้วยหยดน้ำที่ทำให้พวกเขาต้องละมือจากโทรศัพท์ข้ามมิติที่ถือคุยกันอยู่

เด็กกำพร้าทั้งสองมองหน้ากัน ปาดน้ำที่เปื้อนแก้ม   จากนั้น  ทั้งคู่ก็กอดคอพากันเดินกลับบ้านพัก โดยถือโทรศัพท์ข้ามมิติติดตัวกลับไปด้วย

เผื่อว่าวันไหนที่หัวใจเปลี่ยวเหงา พวกเขาจะได้ใช้โทรศัพท์ข้ามมิติพูดคุยกับคนที่พวกเขารัก….ซึ่งอยู่ไกลแสนไกล….

……แต่ไม่ไกลเกินหัวใจของพวกเขาจะคิดถึง

#นิทานนำบุญ

…………………

นิทานก่อนนอนสั้น ๆ เรื่อง “ของขวัญของพ่อ” เป็นนิทานก่อนนอนที่มีเนื้อหาเรียบง่าย เหมาะสำหรับการอ่านก่อนนอน เพื่อให้เด็กรู้สึกสงบและพร้อมที่จะเข้านอนอย่างมีความสุข ขอให้นอนหลับฝันดีกันทุกคนนะครับ

นิทานเรื่อง ของขวัญของพ่อ

นานมาแล้ว ยังมีลูกกระต่ายที่แสนน่ารักตัวหนึ่ง นึกอยากจะมอบของขวัญแด่คุณพ่อในวันคล้ายวันเกิด  ลูกกระต่ายรู้ดีว่า พ่อกระต่ายหลงใหลในความงามแห่งแสงจันทร์  ดังนั้นลูกกระต่ายจึงตัดสินใจออกเดินทางเพื่อไปนำพระจันทร์มาให้เป็นของขวัญแด่คุณพ่อสุดที่รัก

กระต่ายน้อยหยิบกระปุกออมสินของตัวเอง แล้วกระโดดดึ๋ง..ดึ๋ง…ออกจากบ้านโดยมีจุดหมายปลายทางอยู่ที่ยอดเขาซึ่งสูงเสียดฟ้า  แม้สตางค์ในกระปุกรูปกระต่ายของเจ้ากระต่ายน้อย จะมีอยู่เพียงกระจ้อยร่อยกระจิริด  แต่เจ้ากระต่ายน้อยก็ตั้งใจที่จะยกเงินออมทั้งกระปุก เพื่อแลกพระจันทร์กลับมาเป็นของขวัญแด่พ่อให้จงได้

 เมื่อกระต่ายน้อยกระโดดไปถึงยอดเขา  ตอนนั้น..พระจันทร์ดวงโตก็โผล่พ้นจากขอบฟ้าขึ้นมาพอดี  

“จันทร์เจ้าขา ราคาเท่าไหร่?”  กระต่ายถาม

พระจันทร์มองตาเจ้ากระต่ายตัวน้อยด้วยความเอ็นดู  ดวงตาใสแจ๋วที่แสนไร้เดียงสาของลูกกระต่ายทำให้พระจันทร์นึกสงสัยใคร่รู้

“หนูจะซื้อชั้นไปไหน…ให้ใครนะ?”

ลูกกระต่ายเล่าที่มาและความตั้งใจทั้งหมดให้พระจันทร์รู้ แม้พระจันทร์จะเชื่อในสิ่งที่เจ้ากระต่ายน้อยเล่าให้ฟัง  แต่พระจันทร์ก็อยากทดสอบว่าลูกกระต่ายที่ดูขี้อายตัวนี้จะรักพ่อสักเพียงไหน….

“ถ้าอยากได้ชั้นกลับบ้าน  หนูต้องทำทุกอย่างตามที่ชั้นบอก” 

ลูกกระต่ายนิ่งคิดครู่หนึ่ง แล้วจึงเงยหน้ามองพระจันทร์ด้วยแววตาที่มุ่งมั่น 

เมื่อพระจันทร์แกล้งบอกให้ลูกกระต่ายร้องเพลงจนกว่าพระจันทร์จะเบื่อ  ลูกกระต่ายก็ร้องเพลงที่แสนน่ารักให้พระจันทร์ฟังเป็นร้อย ๆ เที่ยวจนพระจันทร์ใจอ่อนยอมให้ลูกกระต่ายหยุดร้อง

เมื่อพระจันทร์บอกให้ลูกกระต่ายเต้นระบำ  ลูกกระต่ายก็รวบรวมความกล้า แล้วเต้นระบำ หกคะเมน ตีลังกา จนพระจันทร์อดหวาดเสียวแทนไม่ได้ และขอให้ลูกกระต่ายหยุดเต้นหลังจากที่ลูกกระต่ายเพิ่งเต้นไปได้เพียงไม่กี่รอบ

และสุดท้าย  เมื่อพระจันทร์บอกให้ลูกกระต่ายเล่านิทานแสนสนุก  ลูกกระต่ายก็นึกถึงนิทานที่พ่อกระต่ายมักจะเล่าให้ฟังตอนก่อนนอน  จากนั้น  มันก็เริ่มเล่านิทานให้พระจันทร์ฟังด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขเมื่อนึกถึงพ่อ

นิทานที่ลูกกระต่ายเล่า ทำให้พระจันทร์เข้าใจอย่างลึกซึ้งว่า ลูกกระต่ายกับพ่อกระต่ายรักกันมากเพียงใด  นิทานของพ่อกระต่ายเป็นนิทานที่แสนอ่อนโยน  ซึ่งลูกกระต่ายก็ถ่ายทอดเรื่องราวทั้งหมดออกมาได้อย่างครบถ้วน  ในที่สุด พระจันทร์ก็ใจอ่อน และยอมทำตามสัญญาที่ให้เอาไว้

คืนนั้น กระต่ายน้อยพาพระจันทร์กลับบ้าน เพื่อนำไปมอบเป็นของขวัญในวันคล้ายวันเกิดของพ่อ  แน่นอน…พระจันทร์อยู่เป็นของขวัญให้พ่อกระต่ายได้เพียงคืนเดียว  แต่ในคืนวันนั้น ของขวัญที่ลูกกระต่ายนำมาให้ ก็ทำให้พ่อกระต่ายชื่นใจอย่างยากที่จะลืมเลือนได้

พ่อกระต่ายมีความสุขที่ได้ชื่นชมแสงจันทร์ใกล้ ๆ อย่างที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน  แต่เหนือสิ่งอื่นใด พ่อกระต่ายมีความสุขที่ได้ล่วงรู้ถึงหัวใจของลูกสุดที่รัก ว่าลูกกระต่ายรักพ่อสักเพียงไหน

และแล้ว…นิทานเรื่องนี้ก็จบลงด้วยภาพของพ่อกระต่ายที่กำลังนั่งเล่านิทานเคล้าแสงจันทร์ โดยมีลูกกระต่ายนอนหนุนตักฟังอย่างมีความสุข ในคืนที่พระจันทร์แลดูสวยเป็นพิเศษ

#นิทานนำบุญ

——————————–

ตลอดชีวิตของการแต่งนิทาน มีนิทานหลายเรื่องของผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) เป็นนิทานเกี่ยวกับการวาดรูป นิทานเกี่ยวกับการวาดรูปเรื่องแรก ๆ แต่งไม่ยาก แต่พอแต่งนิทานเกี่ยวกับการวาดรูปเรื่องที่สอง ที่สาม ที่สี่ ยิ่งแต่งก็ยิ่งยาก เพราะต้องคิดเนื้อเรื่องให้ต่างจากเรื่องแรก ๆ และต้องมีข้อคิดหรือความสนุกไม่แพ้กัน นิทานก่อนนอนเรื่อง เจ้าหญิงนักวาดรูปเล่น เป็นนิทานเกี่ยวกับการวาดรูปที่ผมแต่งในช่วงปีท้าย ๆ ของการเป็นนักแต่งนิทานในนิตยสารขวัญเรือน ถ้าอ่านตอนต้นเรื่องอาจรู้สึกว่าเป็นนิทานที่ค่อนข้างธรรมดา แต่ถ้าอ่านจนจบรับรองว่า นิทานเรื่องนี้จะเป็นนิทานอีกเรื่องที่คุณผู้อ่านต้องรู้สึกว่า “นี่แหละคือนิทานนำบุญของแท้”

นิทานเรื่อง  เจ้าหญิงนักวาดรูปเล่น

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเจ้าหญิงองค์น้อยพระองค์หนึ่งทรงเป็นเจ้าหญิงที่ไม่มีความสามารถพิเศษใด ๆ นอกจากการวาดรูปเล่น  เจ้าหญิงมักใช้เวลาวาดรูปเล่นได้ทั้งวันไม่เคยเบื่อ ซึ่งต่างจากเวลาที่ต้องอ่านหนังสือเรียนหรือทำการบ้าน ที่พระองค์มักรู้สึกเสมอว่า มันช่างยากเย็นราวกับการเข็นครกขึ้นภูเขา

เมื่อพระมารดาของเจ้าหญิงสังเกตเห็นว่าลูกสาวเอาแต่วาดรูปเล่นทั้งวัน  แทนที่พระมารดาจะว่ากล่าว  พระองค์กลับส่งเสริมให้เจ้าหญิงวาดรูปเล่นได้อย่างเต็มที่   โดยพระมารดาจะคอยจัดหาอุปกรณ์มาให้เจ้าหญิงได้วาดเล่นไม่เคยขาด ทั้งยังเชิญศิลปินฝีมือดีมาให้คำแนะนำเจ้าหญิงเกี่ยวกับวิธีวาดรูปให้สนุกมากยิ่งขึ้น  เจ้าหญิงทรงมีความสุขที่ได้วาดรูปเล่นอย่างที่ใจรัก   แต่บรรดาเจ้าชายผู้เป็นพี่ รวมถึงพระราชากลับมองว่า พระราชินีทรงตามใจเจ้าหญิงมากเกินไป ซึ่งอาจทำให้เจ้าหญิงประสบกับปัญหาในอนาคต 

คำสบประมาทของเจ้าชายและพระราชาทำให้เจ้าหญิงรู้สึกหวั่นไหว  แต่พระราชินีมักปลอบเจ้าหญิงว่า “หากลูกรักการวาดรูปเล่น ก็จงวาดรูปเล่นให้เต็มกำลังเถอะนะ ทำสิ่งที่รักในวันนี้ให้ดีที่สุด  ส่วนวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ไม่มีใครกำหนดได้ทั้งนั้น”

คำพูดของพระมารดาทำให้เจ้าหญิงเกิดความมุมานะและมั่นใจในการวาดรูปเล่นมากขึ้นอีก พระองค์จึงฝึกฝนวาดรูปในรูปแบบต่าง ๆ  และคอยขอคำแนะนำจากศิลปินทั้งหลายอย่างไม่เคอะเขิน  ที่สำคัญ  เจ้าหญิงองค์น้อยทรงทดลองวาดรูปเล่นในทุกรูปแบบ ซึ่งการได้ลองผิดลองถูกด้วยตัวเองทำให้การวาดรูปสนุกมากขึ้น และทำให้ฝีมือของพระองค์พัฒนาขึ้นจนศิลปินทั่วทั้งเมืองต่างให้การยอมรับ

แต่แล้ววันหนึ่ง  เมืองเล็ก ๆ ของเจ้าหญิงก็ต้องเผชิญกับเหตุการณ์ที่ร้ายแรงที่สุดตั้งแต่มีการก่อตั้งเมืองแห่งนี้มา กล่าวคือ ในเช้าวันหนึ่ง  พระราชาทรงทราบข่าวว่า กลุ่มกองโจรที่ชอบจี้ปล้นเมืองเล็ก ๆ พร้อมกับเผาเมืองจนวอดวาย กำลังเดินทางมายังเมืองของพระองค์  พระราชาทรงเห็นว่า  การต่อสู้กับกองโจรในครั้งนี้ต้องมีการปะทะกันอย่างรุนแรงและมีความสูญเสียอย่างยากจะคาดการณ์ได้  แต่หากไม่วางแผนตั้งรับ  เมืองของพระองค์ก็คงจะย่อยยับเป็นแน่  เมื่อไม่มีทางเลือก  พระราชาจึงจัดประชุม เพื่อเตรียมการปกป้องบ้านเมืองให้รอดพ้นจากอันตรายอันใหญ่หลวงนี้

ในที่ประชุม  เจ้าชายองค์โตทรงอาสาควบคุมกองดาบปราบศึกเพื่อดูแลภายในพระราชวังซึ่งเป็นที่ประทับของพระราชาและพระราชินี  เจ้าชายองค์รองทรงอาสาควบคุมกองทหารม้าฮี้  ๆ  เพื่อปะทะกับกองโจรหากพวกมันบุกเข้ามาถึงบริเวณรอบปราสาท  เจ้าชายองค์ที่สามอาสาควบคุมกองพลดาวกระจาย  ที่จะคอยซุ่มอยู่บนหอคอย  เพื่อจัดการกับกองโจรด้วยอาวุธลับ  ส่วนเจ้าหญิงองค์น้อยทรงอาสาออกไปนอกกำแพงเมืองพร้อมกับเหล่าศิลปิน เพื่อใช้ความสามารถในการวาดรูปเล่นต่อสู้กับกองโจรที่โหดร้าย

หลายคนงุนงงกับการตัดสินใจของเจ้าหญิง  แต่พระราชินีทรงเชื่อมั่นในตัวลูกสาว  พระองค์จึงขออนุญาตพระราชาให้เจ้าหญิงได้ปกป้องบ้านเมืองตามความสามารถที่มีอยู่   ครั้นเมื่อพระราชาทรงอนุญาต  ทั้งเจ้าชายและเจ้าหญิงต่างก็แยกย้ายกันไปดำเนินการตั้งรับการรุกรานของกองโจรอย่างเร่งด่วน

ในส่วนของเจ้าหญิง  พระองค์ทรงเล่าแผนการให้บรรดาศิลปินได้ฟัง  จากนั้น  ทุกคนก็ร่วมแรงร่วมใจกันทำตามแผน  โดยศิลปินกลุ่มหนึ่งช่วยกันระบายสีกำแพงเมืองและตัวเมืองให้กลมกลืนไปกับธรรมชาติจนคนที่มองจากระยะไกลถูกลวงตาว่าบริเวณนั้นเป็นเพียงธรรมชาติที่ว่างเปล่าไร้ซึ่งเมืองใด ๆ ตั้งอยู่   ส่วนศิลปินอีกกลุ่มช่วยกันระบายสีพื้นหินรอบนอกตัวเมืองให้ดูเหมือนเหวลึก  ซึ่งหากมองในระยะปานกลางจะมองเห็นความลึกที่น่ากลัวและทำให้ไม่อยากเดินทางผ่าน  สำหรับศิลปินกลุ่มสุดท้ายที่ถนัดการใช้สีสะท้อนแสงในความมืด ก็ลงมือแต้มรูปปิศาจและผีร้ายซุกซ่อนไว้ตามมุมต่าง ๆ  ซึ่งภาพเหล่านั้นมองแทบไม่เห็นในเวลากลางวัน แต่จะปรากฏให้เห็นเด่นชัดในเวลากลางคืน

ครั้นเมื่อกองโจรเดินทางตามแผนที่มายังบริเวณเมือง  พวกโจรก็มองเห็นแต่ผืนป่าที่ว่างเปล่าไร้ร่องรอยของเมืองอย่างที่แผนที่บอกเอาไว้  ในขณะเดียวกัน  โจรที่นำทางก็สังเกตเห็นหุบเหวอันน่ากลัว  จึงพากองโจรเดินทางไปในทิศทางตรงกันข้าม  และหลังจากที่พระอาทิตย์ตกดิน  เมื่อพวกโจรหันหลังกลับมา  พวกมันก็เห็นปิศาจและภูตผีอยู่ลิบ ๆ   ซึ่งทำให้พวกโจรดีใจที่ไม่หลงเดินทางตรงไปยังบริเวณที่มีเหวลึกนั้น

แน่นอนว่า พวกโจรตกหลุมพรางที่เจ้าหญิงทรงวางไว้  พวกมันจึงผ่านเมืองของเจ้าหญิงไปโดยไม่เกิดการปะทะกันเลยแม้แต่น้อย  และหลังจากที่พวกโจรเดินทางต่อไปได้ไม่นานนัก  พวกมันก็ต้องเผชิญ หน้ากับเมืองอีกเมืองหนึ่งที่มีความเชี่ยวชาญในด้านการสู้รบ  ซึ่งเพียงแค่พวกโจรหลงเข้าไปในเมืองแห่งนั้น  พวกมันก็ถูกจัดการจนแตกกระเจิงและไม่มีโอกาสได้จี้ปล้นหรือทำร้ายใคร ๆ อีก

เมื่อเหตุร้ายผ่านไป  พระราชา เจ้าชาย และทุก ๆ คนจึงได้ประจักษ์ว่า  แม้เจ้าหญิงจะไม่มีความ สามารถพิเศษใด ๆ นอกจากการวาดรูปเล่น  แต่เมื่อพระราชินีทรงส่งเสริมให้เจ้าหญิงได้ทำในสิ่งที่รักและเจ้าหญิงทรงทุ่มเททำสิ่งที่พระองค์สนใจอย่างเต็มที่  ความถนัดที่ดูเหมือนเป็นเรื่องไร้สาระก็กลับกลายเป็นสิ่งที่มีคุณค่าและสร้างประโยชน์ให้แก่บ้านเมืองได้จริง…ในที่สุด

#นิทานนำบุญ

………………

นิทานก่อนนอนความรักเรื่อง “ความรักที่ดีงาม” เป็นนิทานความรักที่มีลักษณะเป็นนิทานก่อนนอนไทยพื้นบ้านอยู่นิด ๆ และมีการสอดแทรกความเป็นนิทานความรักที่่เหมาะสำหรับเด็กลงไปด้วย นิทานความรักที่เหมาะสำหรับเด็กเป็นอย่างไร นิทานเรื่องนี้เป็นตัวอย่างที่ดีตัวอย่างหนึ่ง ลองอ่านกันดูนะครับ

นิทานเรื่อง ความรักที่ดีงาม

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายหนุ่มกับหญิงสาวคู่หนึ่งคบหาดูใจกันมานาน ครั้นเมื่อถึงเวลาที่เหมาะที่ควร ชายหนุ่มได้ขอแต่งงานกับหญิงสาว โดยเขาสัญญาว่าจะดูแลหญิงสาวอย่างดีที่สุดและพยายามทุกวิถีทางเพื่อทำให้หญิงสาวมีความสุขไปตลอดชั่วชีวิต

พ่อแม่ของหญิงสาวรู้จักชายหนุ่มมานานแล้ว ทั้งคู่เชื่อว่าชายหนุ่มรักลูกของตนจริง  ทั้งยังรู้ว่าลูกสาวเองก็รักชายหนุ่ม ด้วยเหตุนี้ พ่อแม่ของหญิงสาวจึงยอมให้ทั้งคู่แต่งงานกัน

ช่วงก่อนถึงวันแต่งงาน  ชายหนุ่มได้สอบถามหญิงสาวเกี่ยวกับสถานที่ที่หญิงสาวอยากไปเที่ยวหลังวันแต่งงาน (หรือที่เรียกกันว่าการดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์) โดยทั้งคู่มีเวลาว่างนานถึง 7 วัน…ก่อนที่จะต้องกลับไปทำงานต่อ

ชายหนุ่มบอกหญิงสาวคนรักว่าเขาอยากให้เธอเป็นคนเลือก เพราะเขาอยากทำให้เธอมีความสุขสมดังที่เขาได้ให้คำมั่นสัญญาเอาไว้เมื่อหญิงสาวได้ฟัง เธอก็ยิ้มแล้วนิ่งคิดอะไรบางอย่างเงียบ ๆ  จนชายหนุ่มนึกสงสัย  ชายหนุ่มเดาว่าหญิงสาวอาจยังตัดสินใจไม่ได้ เขาจึงเสนอสถานที่ที่น่าสนใจให้หญิงสาวเลือก

เมื่อชายหนุ่มเสนอชื่อเมืองบางเมืองที่เต็มไปด้วยตึกสูงเสียดฟ้าจนแทบจะเอื้อมมือแตะดวงจันทร์ได้  หญิงสาวตอบชายหนุ่มว่า “มันอาจเจริญเกินไปจนเรามองไม่เห็นความสุขนะคะ”

ครั้นเมื่อชายหนุ่มชวนหญิงสาวไปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ที่ดินแดนมังกรสายฟ้าซึ่งได้ชื่อว่าเป็นดินแดนแห่งความสุข หญิงสาวก็บอกชายหนุ่มว่า “มันอาจเป็นสถานที่ที่ทำให้เรามีความสุข แต่อาจมีที่อื่นที่ทำให้เรามีความสุขอย่างลึกซึ้งได้มากกว่านั้นนะคะ”

ชายหนุ่มยิ้ม แล้วเสนอให้หญิงสาวไปยังดินแดนแห่งต้นโพธิ์ในตำนาน ซึ่งเป็นสถานที่ที่น่าจะทำให้รู้สึกตื่นรู้และเบิกบานใจได้อย่างลึกซึ้งแน่ ๆ 

เมื่อหญิงสาวได้ฟัง หญิงสาวก็ยิ้ม จากนั้น เธอก็พูดกับชายหนุ่มอย่างอ่อนหวานว่า “ถ้าพี่ไม่ว่าอะไร ในช่วง 7 วันนี้ เราไปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ในสถานที่ 3 แห่งนี้จะได้ไหม” 

หญิงสาวมองตาชายหนุ่ม แล้วพูดต่อไปว่า “ในช่วง 3 วันแรก น้องอยากชวนพี่ไปที่บ้านของน้อง เพื่อที่น้องจะได้ดูแลรับใช้พ่อกับแม่ และจัดการงานบ้านต่าง ๆ ให้เรียบร้อยที่สุดก่อนที่น้องจะออกเรือน  อีก 3 วันต่อจากนั้น  น้องอยากตามพี่ไปอยู่ที่บ้านของพี่ เพื่อดูแลปรนนิบัติคุณพ่อคุณแม่ของพี่  รวมทั้งดูแลความเรียบร้อยต่าง ๆ ก่อนที่เราจะไปอยู่ที่บ้านใหม่ และในวันสุดท้าย น้องอยากชวนพี่ไปอยู่ที่บ้านของเรา เพื่อจัดการสิ่งต่าง ๆ ให้พร้อมสำหรับการเริ่มต้นชีวิตคู่ของเรา และนี่น่าจะเป็นสถานที่ดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ที่ทำให้เราและครอบครัวของเรามีความสุขได้อย่างลึกซึ้งมากที่สุด”

ทันทีที่ชายหนุ่มได้ฟัง เขาก็ยิ้มและรู้สึกว่าเขาเลือกเจ้าสาวได้อย่างถูกต้องที่สุด เพราะเธอไม่ได้นึกถึงแค่ตัวเอง แต่เธอยังใส่ใจพ่อแม่ซึ่งเป็นบุคคลสำคัญในชีวิตของพวกเขาทั้งสอง

หลังจากวันแต่งงาน เจ้าบ่าวและเจ้าสาวจึงใช้ช่วงเวลาดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ทั้ง 7 วันทำสิ่งที่ตั้งใจไว้ พ่อแม่ของทั้งเจ้าบ่าวและเจ้าสาวต่างมีความสุขมากที่ลูกและคู่ครองของลูกเป็นคนที่ดีเช่นนี้  พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายต่างมั่นใจว่า ลูก  ๆ จะต้องมีชีวิตครอบครัวที่เต็มไปด้วยความสุขเป็นแน่ ทั้งนี้เพราะ ผู้ที่กตัญญูต่อพ่อแม่ ไม่ว่าทำสิ่งใดก็จะพบแต่ความสุขความเจริญในชีวิต

#นิทานนำบุญ

……………………….

นิทานก่อนนอนเรื่อง ของขวัญจากนางฟ้า เป็นนิทานเกี่ยวกับสองพี่น้อง ชื่อขิงกับข่า นิทานเรื่องนี้มี “สิ่งของ” ที่ชวนให้คนอ่านคาดเดาไปต่าง ๆ นานาว่าเรื่องราวน่าจะเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ (ตามนิทานที่เคยอ่าน) แต่เรื่องราวของนิทานเรื่อง ของขวัญจากนางฟ้า จะเหมือนกับนิทานเรื่องอื่น ๆ หรือไม่ คงต้องลองพิสูจน์ด้วยการอ่านกันนะครับ ขอให้มีความสุขกับการอ่านนิทานครับ

นิทานเรื่อง ของขวัญจากนางฟ้า

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กน้อยคู่หนึ่งเป็นพี่น้องกัน ข่าเป็นพี่ชายใจดี ส่วนขิงเป็นน้องสาวผู้น่ารัก ไม่ว่าจะทำอะไร…ข่าจะคอยดูแลน้องสาวของเขาอยู่เสมอ ข่าัรักน้องสาวของเขามาก แต่เขาไม่ค่อยแน่ใจว่า น้องสาวตัวน้อยจะรักเขาบ้างหรือเปล่า?

วันหนึ่ง  ขิงกับข่าพบห่อของขวัญวางอยู่ที่หน้าบ้าน   พวกเขาเคยได้ยินว่า  เด็กดีจะได้รับของขวัญจากนางฟ้า  สองพี่น้องดีใจและตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก   ขิงคิดว่าของในห่อคงเป็นชุดสวย ๆ ส่วนข่าคิดว่ามันน่าจะเป็นของเล่นอะไรสักอย่าง   แต่เมื่อขิงกับข่าเปิดห่อของขวัญออกดู   พวกเขาก็ต้องผิดหวัง   เพราะแทนที่มันจะเป็นชุดสวยหรือของเล่นอย่างที่พวกเขาคิด  มันกลับเป็นเมล็ดพืชขนาดยักษ์ที่พวกเขาไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน

ขิงมองของขวัญด้วยความผิดหวัง   ข่าสงสารน้อง  เขาจึงปลอบน้องสาวว่า  “อย่าทำหน้าเศร้าอย่างนั้นสิจ๊ะ  เราคงไม่โชคร้ายจนเกินไปหรอก”  

ข่าส่งยิ้มให้ขิง  แล้วชวนขิงเอาเมล็ดพืชยักษ์ไปปลูกที่สวนหลังบ้าน   ข่าบอกขิงว่า  “ถ้าเมล็ดงอกเป็นต้นเมื่อไหร่  เราอาจจะได้ชิมผลไม้ของนางฟ้าก็ได้นะ

เช้าวันรุ่งขึ้น  เมล็ดพืชยักษ์งอกจากพื้นดินกลายเป็นต้นไม้ที่สูงเทียมเมฆ  สองพี่น้องมองต้นไม้ยักษ์ด้วยความตื่นเต้น   แต่น่าเสียดาย   มันเป็นต้นไม้ที่มีแต่ดอก…ไม่มีผล!   มิหนำซ้ำ  ดอกไม้ขนาดมหึมายังบานสูงเกินกว่าที่เด็ก ๆ จะเก็บถึงเสียอีก

ขิงมองต้นไม้ยักษ์อย่างหมดกำลังใจ   ข่าสงสารน้อง   เขาจึงปลอบน้องสาวว่า  “อย่าทำหน้าเศร้าอย่างนั้นสิจ๊ะ  ไม่มีใครโชคร้ายจนเกินไปหรอก”

ทันใดนั้น  เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น   มีสายลมแรงพัดมาปะทะจนต้นไม้ยักษ์หักโค่นลงมาเกือบจะทับบ้านของเด็กทั้งสอง    ขิงตกใจมาก   เธอมองต้นไม้แล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้   ข่าสงสารน้องเหลือเกิน   เขาอยากจะปลอบน้อง  แต่โชคร้ายที่ถาโถมมาครั้งแล้วครั้งเล่าทำให้เขาพูดไม่ออก   อย่างไรก็ตาม  ข่าก็ไม่อาจปล่อยให้น้องสาวของเขาต้องจมอยู่ในความทุกข์เช่นนี้ได้    ดังนั้น  ข่าจึงคิดว่าเขาควรจะทำอะไรสักอย่าง    

ข่าคิด…คิด…แล้วก็คิด    ในที่สุด  ข่าก็เกิดความคิดดี ๆ ขึ้นในใจ

ข่าชวนน้องสาวเดินออกจากบ้านตรงไปยังบริเวณที่ไม้ล้ม  จากนั้น  เขาก็ปลิดดอกไม้สีสวยขนาดใหญ่ยักษ์ออกมาดอกหนึ่ง  แล้วจัดการดึงเกสรกลางดอกออกจนดอกไม้กลายเป็นรูโบ๋  เมื่อข่าพลิกดอกไม้ให้คว่ำลง  ดอกไม้สีหวานก็กลายเป็นกระโปรงที่เหมาะกับเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ มากที่สุด

ข่าดีใจที่เห็นน้องสาวมีความสุขเมื่อได้ลองใส่ชุดดอกไม้แสนสวย   แต่ในขณะเดียวกัน  เมื่อเขามองต้นไม้ยักษ์ที่หักโค่นลงมา  เขาก็อดที่จะรู้สึกท้อใจไม่ได้  

ขิงเห็นข่าทำหน้าเศร้า ๆ  เธอจึงปลอบใจพี่ชายของเธอว่า  “อย่าทำหน้าเศร้าอย่างนั้นสิจ๊ะ  พี่คงไม่โชคร้ายจนเกินไปหรอก”

เมื่อเด็กน้อยพูดเสร็จ  เธอก็จูงมือพี่ชายให้เดินตามเธอไป    จริง ๆ แล้ว  ขิงแอบห่วงพี่ชายของเธอมาโดยตลอด   เธอรู้ว่าข่าอยากได้ของเล่นสักชิ้น    ดังนั้น  ในขณะที่เธอกำลังลองชุดที่พี่ชายทำให้  เธอจึงแอบคิดหาของขวัญแสนพิเศษให้แก่พี่ชายสุดที่รัก

ขิงพาข่าเดินตรงไปยังดอกไม้ดอกใหญ่ที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก   เมื่อถึงจุดหมาย…เธอก็ออกแรงปลิดดอกไม้ขนาดยักษ์ออกจากต้น   จากนั้น  เธอก็ส่งดอกไม้ให้พี่ชาย เพื่อให้เขาใช้มันแทนเรือในการเที่ยวเล่นไปตามสายน้ำ

ข่าชอบเรือดอกไม้ที่น้องสาวมอบให้เอาเสียมาก ๆ   แต่สิ่งที่สำคัญมากกว่านั้นก็คือ   เขารู้แล้วว่าขิงรักและห่วงใยเขามากเพียงไร  ข่านึกขอบคุณนางฟ้าที่ส่งเมล็ดพืชยักษ์มาทดสอบความรักที่น้องสาวมีต่อเขา    ข่าเชื่อแล้วว่าไม่มีใครในโลกนี้ที่จะโชคร้ายจนเกินไปหรอก

และแล้ว…พี่ชายคนดีก็พาน้องสาวไปล่องเรือเล่น  ท่ามกลางกลิ่นหอมของดอกไม้ที่ชวนให้พวกเขาจดจำโมงยามแห่งความสุขไปตราบชั่วนิรันดร์

#นิทานนำบุญ

……………..

นิทานก่อนนอนเรื่อง “ยอดมนุษย์ตัวน้อย” เป็นนิทานแปลกๆ ทั้งในส่วนของตัวละครที่เป็นยอดมนุษย์และพลังพิเศษที่ไม่ค่อยน่าภูมิใจสักเท่าไร แต่เมื่ออ่านไปจนจบ นิทานเรื่องนี้คงสร้างรอยยิ้มและให้ข้อคิดบางอย่างแก่คุณผู้อ่านได้พอสมควร หวังว่านิทานตลกๆก่อนนอนเรื่องนี้จะถูกใจใครหลาย ๆ คนนะครับ

นิทานเรื่อง ยอดมนุษย์ตัวน้อย

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งเป็นเด็กที่มีพลังพิเศษคล้าย ๆ กับเหล่ายอดมนุษย์ทั้งหลาย  แต่เด็กคนนี้กลับไม่ภูมิใจในพลังพิเศษที่เขามีอยู่เลย  เพราะพลังพิเศษของเขานั้น ไม่ใช่พลังในการเหาะเหินเดินอากาศ, ไม่ใช่พละกำลังที่ล้นเหลือเกินมนุษย์, ไม่ใช่อำนาจในการปล่อยแสงต่อสู้กับเหล่าร้าย, ไม่ใช่ความสามารถในการล่องหนหายตัว  แต่พลังที่เด็กน้อยมีอยู่กลับเป็นพลังในการ ”ผายลม” ที่เขาสามารถปรับความรุนแรงและกลิ่นได้ตามใจปรารถนา  เด็กน้อยคิดว่าการมีพลังพิเศษเช่นนี้…สู้ไม่มีเสียยังดีกว่า  เด็กน้อยจึงไม่เคยเปิดเผยเรื่องของตัวเองให้ใครรู้และเก็บเรื่องพลังพิเศษที่เขามีอยู่เอาไว้โดยไม่เห็นคุณค่าของมันเลยแม้สักนิด

อยู่มาวันหนึ่ง  ในขณะที่เด็กน้อยนั่งรถโรงเรียนไปทัศนศึกษาต่างจังหวัดร่วมกับเพื่อน ๆ   ระหว่างทางซึ่งเป็นทางคดเคี้ยวขึ้นเขา  คุณลุงคนขับรถที่ขับรถมาไกลแสนไกลก็ค่อย ๆ ง่วงและเผลอหลับเป็นระยะ ๆ   ทุกครั้งที่คุณลุงหลับ  รถก็จะส่ายและเกือบพลาดตกเหวครั้งแล้วครั้งเล่า  คุณครูพยายามบอกให้คุณลุงจอดรถลงไปพัก  แต่คุณลุงคนขับกลับดื้อดึงและยืนยันว่ายังขับไหว เด็กน้อยเห็นว่าหากปล่อยให้คุณลุงขับรถต่อไปเช่นนี้คงไม่ดีแน่  เขาจึงตัดสินใจทำสิ่งที่เขาไม่เคยทำมาก่อน  นั่นคือการใช้พลังพิเศษผายลมออกมาอย่างแผ่วเบา แต่บังคับกลิ่นให้เหม็นราวกับกลิ่นตดของช้างร้อยเชือกมารวมกัน

ทันทีที่คุณลุงคนขับได้กลิ่นตดมหาภัย  คุณลุงที่ง่วงเหงาหาวนอนก็รีบจอดรถแล้ววิ่งลงจากรถเพื่อหนีกลิ่นตดซึ่งเหม็นอย่างสุดทานทน  เด็กนักเรียน, คุณครู รวมทั้งยอดมนุษย์ตัวน้อยที่แอบใช้พลังเป็นครั้งแรกจึงพากันวิ่งลงรถตามไปด้วย  ท้ายที่สุด  คุณลุงคนขับก็ได้ยืดเส้นยืดสายจนหายง่วง  และเมื่อกลิ่นจางลง  ทุกคนก็กลับขึ้นรถแล้วออกเดินทางกันต่อ

หลังจากวันนั้น เด็กน้อยผู้มีพลังพิเศษก็เริ่มรู้สึกว่า พลังพิเศษของเขาเป็นพลังที่มีประโยชน์อยู่บ้างเหมือนกัน  แต่ถึงอย่างไร  มันก็เป็นพลังที่น่าอายมากกว่าน่าภูมิใจ…ดังเช่นพลังของยอดมนุษย์คนอื่น ๆ 

ในเวลาต่อมา  เด็กน้อยบังเอิญโชคร้ายเข้าไปฝากเงินในธนาคารแล้วมีโจรอ้วนผอมบุกเข้าปล้นธนาคารพอดิบพอดี  โจรทั้งสองคนใช้ปืนขู่เอาเงินจากเจ้าหน้าที่อย่างอุกอาจ  ส่วนประชาชนก็ได้แต่หมอบอยู่ที่พื้นเพราะกลัวจะโดนลูกหลง เด็กน้อยเห็นท่าไม่ดี เขาจึงตัดสินใจผายลมออกมา อย่างแผ่วเบา  แต่บังคับกลิ่นให้แรงกว่าคราวก่อนอีกร้อยเท่า  ทำให้โจรอ้วนผอมและผู้คนทั้งหมดสลบเหมือด ซึ่งเมื่อตำรวจมาถึง ตำรวจก็สามารถจับโจรได้อย่างง่ายดายโดยไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ

ครั้นเมื่อเด็กน้อยใช้พลังช่วยผู้คนได้สำเร็จ เขาก็เริ่มได้ข้อคิดว่า ถึงพลังพิเศษของเขาจะดูแปลก ๆ อยู่สักหน่อย  แต่ถ้าเขานำมันมาใช้อย่างเหมาะสม  มันก็จะทำให้เกิดประโยชน์กับผู้คนทั้งหลายได้ไม่แพ้พลังพิเศษของยอดมนุษย์คนอื่น ๆ   เมื่อคิดได้ดังนี้แล้ว  ยอดมนุษย์ตัวน้อยจึงตัดสินใจหาทางใช้พลังของเขาให้เกิดประโยชน์ด้วยวิธีการต่าง ๆ

ยอดมนุษย์ตัวน้อยใช้ประโยชน์จากพลังพิเศษโดยแอบไปดูการซ้อมรบของกองทัพ แล้วผายลมเสียงดัง “ปั้ง ๆ ตู้ม ๆ “ ผสมโรงให้เสียงปืนและเสียงระเบิดดังกว่าปกติ เพื่อขู่ไม่ให้ประเทศข้างเคียงกล้าเข้ามาบุกรุก 

นอกจากนี้  เมื่อมีการชุมนุมประท้วงกันที่ไหน ยอดมนุษย์ตัวน้อยก็จะแฝงตัวไปร่วมการชุมนุมด้วย โดยเขาจะรอให้ผู้คนมารวมตัวกันเป็นจำนวนมาก แล้วแอบผายลมแบบเหม็นสุดขีดจนผู้คนทั้งหลายต้องสลายการชุมนุมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ 

เหนือสิ่งอื่นใด  ยอดมนุษย์ตัวน้อยยังฉลาดพอที่จะใช้ความสามารถกระตุ้นเศรษฐกิจของบ้านเมือง โดยการแอบดำน้ำเพื่อผายลมปุ๋งใหญ่หลาย ๆ ปุ๋ง  จนเกิดฟองอากาศผุดขึ้นมาที่ผิวน้ำเป็นระยะ ๆ ทำให้ผู้คนเข้าใจผิดคิดว่ามีสัตว์โบราณอาศัยอยู่ใต้น้ำ  นักข่าวและนักท่องเที่ยวจึงแห่กันมารอดูสิ่งมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้นอย่างไม่ขาดสาย ซึ่งทำให้ชาวเมืองขายอาหาร, เครื่องดื่มและของที่ระลึกได้เป็นจำนวนมาก

ในที่สุด เด็กผู้ชายที่มีพลังพิเศษคนนี้ก็หาโอกาสใช้พลังให้เกิดประโยชน์ได้สำเร็จ  เด็กน้อยภูมิใจในตัวเองมาก เพราะถึงแม้ว่าพลังพิเศษของเขาจะแปลกกว่าใคร ๆ  แต่เมื่อเขารู้จักนำมันมาใช้ให้เกิดประโยชน์ พลังของเขาจึงมีค่าและมีความสำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าพลังของยอดมนุษย์คนใด ๆ ในโลก 

#นิทานนำบุญ

………………….

นิทานก่อนนอนเรื่อง “คุณครูคนใหม่” เป็นนิทานที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) แต่งในช่วงที่ตัวเองได้ไปเรียนปริญญาโทด้านการศึกษาปฐมวัย และได้เรียนรู้ทฤษฎีทางการศึกษาที่เรียกว่า ทฤษฎีพหุปัญญา (Theory of Multiple Intelligences) ซึ่งเชื่อว่า เด็กแต่ละคนมีความถนัดที่แตกต่างกัน การจัดการเรียนรู้ให้เด็กจึงจำเป็นต้องดูตามความถนัดของเด็ก แล้วส่งเสริมเด็กอย่างเหมาะสม แม้นิทานเรื่องนี้จะไม่ได้พูดถึงทฤษฎีดังกล่าวโดยตรง แต่แง่มุมที่นิทานเรื่องนี้พูดถึง ก็น่าจะให้ข้อคิดที่ดีทั้งกับคุณพ่อคุณแม่ คุณครู รวมถึงอาจใช้เป็นนิทานที่เล่าให้เด็กฟัง เพื่อให้เด็กตระหนักถึงความถนัดของแต่ละบุคคลที่มีต่างกัน และยอมรับในความแตกต่างของกันและกันมากขึ้น ขอให้มีความสุขกับนิทานเรื่องนี้นะครับ

นิทานเรื่อง คุณครูคนใหม่

นานมาแล้ว  มีพระราชากับพระราชินีคู่หนึ่งทรงมีพระโอรสและพระธิดารวมสี่พระองค์ เจ้าชายและเจ้าหญิงองค์น้อยทั้งสี่ต่างน่ารักไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน แต่น่าเสียดายที่ทุกพระองค์ไม่ถนัดในการเล่าเรียนเขียนอ่าน ใครต่อใครจึงมักซุบซิบนินทาว่าทั้งเจ้าชายและเจ้าหญิงคงเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ที่ไร้อนาคต!

พระราชากับพระราชินีทรงกังวลใจมากต่อสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งสองพระองค์จึงเชิญนักปราชญ์อาวุโสให้มาเป็นครูของเจ้าชายและเจ้าหญิง  แต่เมื่อจอมปราชญ์สอนหนังสือให้ลูกศิษย์ทั้งสี่ไปได้ไม่นาน  เขาก็ได้แต่ส่ายหัว เพราะในขณะที่เขาพยายามถ่ายทอดความรู้ให้เจ้าชายและเจ้าหญิงอย่างเต็มที่ แต่ดูเหมือนว่าความรู้ต่าง ๆ จะไม่เข้าหัวลูกศิษย์ทั้งสี่เอาเสียเลย จอมปราชญ์จึงขอลาออกจากตำแหน่งพร้อมกับรำพึงเบา ๆ ว่า “เด็กพวกนี้คงไม่มีอนาคตเป็นแน่”

เมื่อจอมปราชญ์ไม่ยอมสอนหนังสือต่อ  พระราชากับพระราชินีจึงต้องเชิญครูสาวคนเก่งซึ่งเป็นครูชื่อดังให้มาเป็นคุณครูคนใหม่ของเจ้าชายและเจ้าหญิง แต่เมื่อครูสาวเริ่มสอนหนังสือให้ลูกศิษย์ทั้งสี่ด้วยการพูดจ๋อย ๆ ๆ ๆ ไม่ยอมหยุด เจ้าชายกับเจ้าหญิงก็ได้แต่นั่งฟังหน้าจ๋อย ๆ ๆ ๆ เพราะคิดตามคำพูดของคุณครูไม่ทัน ท้ายที่สุด  ครูสาวก็ได้แต่ปลง แล้วขอลาออกพร้อมกับคิดในใจว่า “เด็กพวกนี้คงไม่มีอนาคตจริง ๆ ”

หลังจากที่ครูสาวลาออกไปแล้ว  พระราชากับพระราชินีจึงให้ทหารไปป่าวประกาศรับสมัครคนที่มีความรู้ความสามารถมาเป็นคุณครูคนใหม่ของพระโอรสและพระธิดา

แต่อนิจจา…เมื่อชาวเมืองได้ฟังประกาศ  ทุกคนก็พากันส่ายหน้า เพราะขนาดจอมปราชญ์และครูสาวชื่อดังยังสอนเจ้าชายกับเจ้าหญิงให้เก่งไม่ได้…แล้วใครจะไปสอนได้อีก

เจ้าชายและเจ้าหญิงต่างเสียใจที่ไม่มีใครยอมมาเป็นคุณครูให้พวกพระองค์เลย  จริง ๆ แล้ว…เจ้าชายและเจ้าหญิงต่างตั้งใจเรียนกันอย่างเต็มที่  แต่ถึงกระนั้น  ทั้งสี่พระองค์ก็ยังคงไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณครูทั้งสองท่านสอน  เจ้าชายและเจ้าหญิงรู้สึกว่าพวกพระองค์ช่างไร้ความสามารถเสียเหลือเกิน ทุกพระองค์จึงได้แต่ปรับทุกข์ให้กันฟังว่า “พวกเราคงไม่มีอนาคตอีกต่อไปแล้ว”

ในขณะนั้นเอง มีชายหนุ่มคนหนึ่งเพิ่งเรียนจบวิชาครูมาได้ไม่นานแต่เขามีจิตวิญญาณของความเป็นครูอย่างเต็มเปี่ยม  เมื่อชายหนุ่มทราบข่าวจากเหล่าทหาร เขาจึงรีบเดินทางไปยังพระราชวังโดยเป้าหมายเดียวของเขาคือการช่วยเหลือเจ้าชายและเจ้าหญิงให้มีอนาคตที่สดใส  

ครั้นเมื่อพระราชาเห็นชายหนุ่มหน้าอ่อนมาสมัครเป็นคุณครูคนใหม่ แถมเขายังมีผลการเรียนตั้งแต่เด็กจนโตไม่สู้ดีนัก พระราชาจึงตั้งใจที่จะปฏิเสธ  แต่โชคดีที่พระราชินีเห็นว่าถ้าไม่ลองก็คงไม่รู้  ชายหนุ่มจึงได้ทดลองสอนเจ้าชายและเจ้าหญิงตามที่ตั้งใจเอาไว้

ชายหนุ่มผู้เรียนหนังสือไม่เก่งเข้าใจความรู้สึกของลูกศิษย์ที่เรียนหนังสือไม่เก่งเป็นอย่างดี  ดังนั้น แทนที่เขาจะยัดเยียดความรู้ให้ทุกคนในคราวเดียว เขากลับใช้วิธีการสอนแบบค่อยเป็นค่อยไป โดยมีการวาดภาพประกอบเสริมความเข้าใจ, ดัดแปลงการเรียนเป็นเกมสนุก ๆ แล้วให้ลูกศิษย์ได้ทดลองทำสิ่งต่าง ๆ จนเกิดความรู้จากการปฏิบัติจริง นอกจากนี้ ครูหนุ่มยังชอบสอนหนังสือเพียงครั้งละครึ่งชั่วโมง  จากนั้น เขาก็จะชวนลูกศิษย์ให้ลองไปทำกิจกรรมอื่น ๆ เช่น การเล่นกีฬา, การวาดภาพ, การทำขนมและการเล่นดนตรีสลับสับเปลี่ยนกันไปในแต่ละวัน

วิธีการสอนของชายหนุ่มดูแปลกและแตกต่างจากคุณครูคนก่อน ๆ อย่างเห็นได้ชัด  แต่ดูเหมือนว่าเจ้าชายและเจ้าหญิงจะเข้าใจบทเรียนได้มากกว่าเก่า หนำซ้ำ กิจกรรมที่ได้ลองทำเพิ่ม เติมก็ทำให้เจ้าชายและเจ้าหญิงค้นพบความเก่งกาจที่ซุกซ่อนอยู่ในตัวเองอย่างไม่คาดฝัน

เจ้าชายองค์โตทรงพบว่าพระองค์มีพรสวรรค์ในการเล่นกีฬาแทบทุกชนิด, เจ้าชายองค์รองทรงเพลินกับการเล่นดนตรีอย่างไม่รู้สึกเบื่อ, เจ้าหญิงอีกพระองค์ทรงมีความสุขทุกครั้งที่ได้ปรุงอาหารสูตรอร่อย, ส่วนเจ้าหญิงองค์สุดท้องก็วาดรูปได้สวยงามอย่างยากจะหาใครเทียบได้ เมื่อครูหนุ่มเห็นลูกศิษย์มีความสุขในการทำกิจกรรมต่าง ๆ  เขาจึงส่งเสริมให้เจ้าชายและเจ้าหญิงได้ฝึกฝนความสามารถในสิ่งที่ชอบมากขึ้นเรื่อย ๆ  หลังจากนั้นไม่นาน  เจ้าชายและเจ้าหญิงก็มีโอกาสไปแสดงฝีมือตามความถนัดจนผู้คนในอาณาจักรข้างเคียงต่างยกย่องกันโดยถ้วนหน้า

ต่อมา เมื่อข่าวคราวเรื่องความสามารถของเจ้าชายและเจ้าหญิงเล่าลือมาเข้าหูชาวเมือง ผู้คนที่เคยดูแคลนเจ้าชายและเจ้าหญิงว่าเป็นเด็กไม่มีอนาคตก็เริ่มตระหนักว่า เด็กแต่ละคนล้วนมีความสามารถตามธรรมชาติที่แตกต่างกัน  ซึ่งหากผู้ใหญ่ช่วยเด็กค้นหาความถนัดทางธรรมชาติจนพบ  เด็กคนนั้นก็ยังมีโอกาสประสบความสำเร็จในชีวิตได้เสมอ

นับจากวันนั้น  ชาวเมืองก็เริ่มมีทัศนคติต่อเด็กที่เรียนหนังสือไม่เก่งต่างไปจากเดิม ส่วนเจ้าชายและเจ้าหญิงก็ทรงมีความสุขมากขึ้นกว่าแต่ก่อน

พระราชากับพระราชินีทรงดีใจที่เห็นลูก ๆ ค้นพบเส้นทางชีวิตในอนาคต   ทั้งสองพระองค์จึงตั้งใจจะมอบรางวัลให้แก่ครูหนุ่มผู้สร้างปาฏิหาริย์ แต่ครูหนุ่มกลับปฏิเสธรางวัลที่ทั้งสองพระองค์เสนอให้  โดยเขากล่าวต่อพระราชาและพระราชินีอย่างนอบน้อมว่า  “รางวัลอันยิ่งใหญ่ของครูคือการได้เห็นลูกศิษย์มีอนาคตที่สดใส และกระหม่อมก็ได้รางวัลนั้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว” 

#นิทานนำบุญ

………………….