นิทานก่อนนอน : ของมีค่าของพิคาล่า

ร้อนจัง ร้อนจัง มาดับร้อนด้วยนิทานน่ารักจากทะเลกันนะครับ  นิทานเรื่องนี้มีชื่อว่า  “ของมีค่าของพิคาล่า”  เป็นนิทานที่เหมาะกับเด็ก ๆ โดยเฉพาะน้อง ๆ ที่เป็นนักเรียนและต้องการหานิทานมาอ่านสักเรื่องเพื่อทำ  การบ้านเกี่ยวกับการบันทึกการอ่าน ลองอ่านนิทานเรื่องนี้กันดูนะครับ

นิทานก่อนนอน : ของมีค่าของพิคาล่า

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กผู้หญิงชาวเกาะคนหนึ่งชื่อว่า “พิคาล่า”   พิคาล่าไม่ใช่เด็กผู้หญิงธรรมดา ๆแต่เธอเป็นถึงลูกสาวของหัวหน้าเผ่าที่มีศักดิ์เทียบเท่ากับเจ้าหญิงของชาวเกาะทุกคน

แม้พิคาล่าจะเป็นเสมือนเจ้าหญิง แต่เธอกลับไม่มีมงกุฏ, คฑาหรือชุดสวยงามอย่างเจ้าหญิงทั้งหลายเลย  เมื่อพิคาล่านำตัวเองไปเปรียบเทียบกับเจ้าหญิงองค์อื่น ๆ   เธอจึงรู้สึกต่ำต้อยด้อยค่า  เธอคิดว่าเจ้าหญิงชาวเกาะอย่างเธอน่าจะมีของมีค่าแบบเจ้าหญิงทั้งหลายบ้าง

เมื่อเพื่อน ๆ ของพิคาล่าอันได้แก่ นกจิ๊บ, ลิงจ๋อและเต่าน้อยเห็นพิคาล่าดูเศร้าสร้อยถึงขนาดกินไม่ได้นอนไม่หลับ   พวกมันจึงอาสาไปหาของมีค่ามาให้

นกจิ๊บบอกพิคาล่าว่า “บนยอดเขาสูงชันที่แสนอันตรายมีเพชรแสงอาทิตย์ที่งดงามอยู่เม็ดหนึ่ง ฉันจะลองบินขึ้นไปหาเพชรเม็ดนั้นมาให้นะ”  

ฝ่ายลิงจ๋อที่ไม่อยากเห็นพิคาล่าเศร้าหมองก็บอกพิคาล่าว่า “ที่ปากปล่องภูเขาไฟซึ่งยังปะทุและร้อนระอุมีพลอยน้ำเพลิงอยู่เม็ดหนึ่ง ฉันจะลองไปหาพลอยเม็ดนั้นมาให้นะ”

ส่วนเต่าน้อยต้วมเตี้ยมก็บอกกับพิคาล่าว่า “ใต้มหาสมุทรตรงที่มีน้ำวนคอยดูดสิ่งต่าง ๆ ให้จมลงไปยังก้นทะเลมีไข่มุกสีรุ้งอยู่เม็ดหนึ่ง ฉันจะลองดำน้ำเสี่ยงภัยไปหาไข่มุกมาให้เธอนะ”

พิคาล่าดีใจมากที่เพื่อนสัตว์ทั้งสามอาสาไปหาของมีค่ามาให้เธอ  เธอหอมแก้มเพื่อน ๆ ฟอดใหญ่  จากนั้น เธอก็นั่งฝันหวานว่าจะนำเพชร, พลอยและไข่มุกไปทำเครื่องประดับแบบใดดี

เมื่อนกจิ๊บ, ลิงจ๋อและเต่าน้อยออกเดินทาง  พิคาล่าก็เฝ้ารอการกลับมาของเพื่อน ๆ พร้อม ๆ กับของมีค่าที่เธอใฝ่ฝันด้วยใจจดจ่อ   “ดีจังเลย…อีกไม่นานฉันก็จะมีของมีค่าเหมือนกับเจ้าหญิงทั้งหลายแล้ว”  พิคาล่าคิด

แต่เมื่อเวลาผ่านไป  จาก 1 วัน กลายเป็น 2 วัน   จาก 2 วันกลายเป็น 2 สัปดาห์  จาก 2 สัปดาห์กลายเป็น 2 เดือน  นกจิ๊บ, ลิงจ๋อและเต่าน้อยก็ยังไม่กลับมาเสียที   พิคาล่ารู้ดีว่าเพื่อนทั้งสามของเธอไม่มีทางโอ้เอ้โดยเด็ดขาด เพราะเพื่อนทั้งสามรักเธอมากและไม่เคยทำให้เธอเสียใจเลย  แต่การที่เพื่อน ๆ กลับมาช้าเช่นนี้  บางที…อาจเกิดเหตุร้ายกับเพื่อนทั้งสามก็เป็นได้

เมื่อพิคาล่าคิดว่าเพื่อน ๆ อาจได้รับอุบัติเหตุ  เธอก็เริ่มได้สติ!

นกจิ๊บบอกว่าจะไปหาเพชรบนยอดเขาที่อันตราย, ลิงจ๋อบอกว่าจะไปหาพลอยที่ปากปล่องภูเขาไฟซึ่งร้อนระอุ, เต่าน้อยบอกว่าจะดำน้ำเสี่ยงภัยไปหาไข่มุกที่อยู่ใต้มหาสมุทร  ในขณะที่เพื่อน ๆ ยอมเสี่ยงชีวิตอาสาไปหาของมีค่ามาให้เธอ  ทำไมตัวเธอถึงคิดเอาแต่ได้…ไม่รู้จักห้ามเพื่อน ๆ เลยแม้สักนิด

พิคาล่าละอายใจมากที่ตัวเองอยากได้ของมีค่าเหมือนเจ้าหญิงทั้งหลายจนลืมนึกถึงอันตรายที่เพื่อนรักทั้งสามจะได้รับ  หัวใจของพิคาล่าสั่นสะท้านด้วยความรู้สึกผิด  เธออยากร้องไห้ แต่ก็ร้องไม่ออก  พิคาล่าทำได้เพียงเฝ้าคอยเพื่อน ๆ กลับมาด้วยหัวใจที่ท่วมท้นไปด้วยความทุกข์

หลังจากที่พิคาล่าทุกข์ใจอยู่อีกเกือบ 1 สัปดาห์  ในที่สุด นกจิ๊บ, ลิงจ๋อและเต่าน้อยก็กลับจากการเดินทางมาพร้อม ๆ กัน โดยที่เนื้อตัวของพวกมันต่างมอมแมมและมีบาดแผลเต็มไปหมด

สัตว์ทั้งสามพยายามหาของมีค่ามาให้พิคาล่าอย่างสุดกำลัง…แต่พวกมันก็หาไม่พบ  สัตว์ทั้งสามจึงรู้สึกผิดมากและไม่รู้จะพูดกับพิคาล่าอย่างไร นอกจากการกล่าวคำว่า “ขอโทษ”

ทันทีที่พิคาล่าเห็นเพื่อน ๆ  พิคาล่าก็โผเข้ากอดเพื่อน ๆ ด้วยความเป็นห่วง  และเมื่อเพื่อนทั้งสามกล่าวคำขอโทษ เด็กหญิงตัวน้อยก็ร้องไห้โฮ แล้วบอกเพื่อน ๆ ว่า “ของมีค่าที่สุดในชีวิตของฉันที่ไม่มีใครมีและไม่มีของมีค่าใด ๆ ในโลกจะเทียบได้ ก็คือพวกเธอยังไง ฉันไม่ต้องการสิ่งใดอีกแล้ว ฉันขอโทษพวกเธอจริง ๆ ….ขอโทษนะเพื่อนรักของฉัน”

เมื่อพูดจบ เพื่อนรักทั้งสี่ก็กอดกันกลมด้วยความรักที่เอ่อล้นอยู่ในหัวใจ

นับจากวันนั้นเป็นต้นมา  พิคาล่าก็ไม่เคยใส่ใจของมีค่าอื่นใดอีกเลย…นอกจากเพื่อนรักทั้งสามที่เธอรักล้นหัวใจและมีค่าต่อตัวเธอมากกว่าสิ่งใด ๆ ในโลก

#นิทานนำบุญ

…………………………………..