นิทานก่อนนอนเรื่อง ของขวัญจากลูกหมี เป็นนิทานที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) แต่งขึ้นในช่วงปีท้าย ๆ ของการเขียนนิทานลงในนิตยสารขวัญเรือน นิทานเกี่ยวกับลูกหมีสามตัวเรื่องนี้ เป็นนิทานที่ผมตั้งใจแต่งให้เป็นนิทานสำหรับเด็กกำพร้า โดยแต่งให้เห็นว่า เมื่อเด็ก ๆ ได้รับความรักจากแม่ผู้ดูแลบ้านเด็กกำพร้าด้วยใจที่บริสุทธิ์ ความอบอุ่นนั้นก็จะทำให้เด็ก ๆ มีหัวใจที่พร้อมจะเป็นผู้ให้ความรักแก่ผู้อื่นเช่นกัน นิทานเกี่ยวกับการให้ของขวัญแก่แม่เรื่องนี้ มีที่มาจากคำพูดของเพื่อนรุ่นน้องคนหนึ่ง ที่เล่าว่า เธอมักเตรียมน้ำเย็นไว้รอคุณพ่อทุกเย็นเพื่อให้คุณพ่อมีน้ำที่สดชื่นดื่มหลังจากกลับจากทำงาน ซึ่งจากเรื่องเล่านี้เอง เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้นิทานเรื่องนี้เกิดขึ้น
นิทานเรื่อง ของขวัญจากลูกหมี
กาลครั้งหนึ่ง ณ บ้านรับเลี้ยงลูกหมีกำพร้า มีแม่หมีใจดีตัวหนึ่งเป็นทั้งเจ้าของบ้านและเป็นผู้ดูแลลูกหมีกำพร้าทุกตัวด้วยหัวใจอันบริสุทธิ์ แม้ลูกหมีทั้งสี่ที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้จะขาดพ่อแม่ แต่พวกมันไม่เคยขาดความรักเลย เพราะพวกมันได้รับความรักจากแม่หมีอย่างล้นปรี่
วันหนึ่ง ในช่วงเทศกาลแห่งความสุข แม่หมีตื่นแต่เช้า แล้วย่องมาที่เตียงของลูกหมีทั้งสี่ในขณะที่พวกมันยังหลับปุ๋ยอยู่ใต้ผ้าห่ม แม่หมีแอบเตรียมของขวัญชิ้นเล็ก ๆ ให้ลูกหมีแต่ละตัว เพื่อให้ลูกหมีรู้ว่าพวกมันยังมีแม่หมีคอยรักและห่วงใยอยู่
แม่หมีบรรจงวางตุ๊กตาหมีถักตัวเล็ก ๆ ที่ข้างหมอนของลูกหมีแต่ละตัว จากนั้น แม่หมีก็ออกจากห้อง แล้วรีบไปตลาดเพื่อซื้อของมาทำอาหารเช้าให้ลูกหมีทั้งสี่ได้กินกัน
หลังจากแม่หมีออกจากบ้านไปได้ไม่นาน ลูกหมีสีน้ำตาลซึ่งเป็นพี่ใหญ่ก็ตื่นนอนและเห็นของขวัญที่แม่หมีมอบให้ ลูกหมีดีใจจนน้ำตาแทบไหล มันรีบปลุกน้อง ๆ ซึ่งลูกหมีทุกตัวต่างก็รู้สึกดีใจไม่แพ้กัน
เมื่อลูกหมีทั้งหลายชื่นชมของขวัญที่แม่หมีมอบให้ได้สักพัก ลูกหมีสีน้ำตาลก็บอกกับน้อง ๆ ว่า “ในช่วงเทศกาลแห่งความสุขแบบนี้ เราน่าจะมอบของขวัญแทนใจให้แม่หมีของพวกเราบ้างนะ”
ลูกหมีทุกตัวเห็นว่าการได้เป็นผู้มอบความรักเป็นสิ่งที่ดีพอ ๆ กับการเป็นผู้ได้รับความรัก พวกมันจึงพยักหน้า แล้วแยกย้ายกันไปเตรียมของขวัญเพื่อมอบให้แก่แม่หมี
ในเวลาต่อมา เมื่อแม่หมีกลับมาถึงบ้าน ลูกหมีสีน้ำตาลก็รีบมาช่วยแม่หมีถือตะกร้าจ่ายตลาด พร้อมกับเชิญให้แม่หมีไปนั่งพักในห้องกินข้าว
ครั้นเมื่อแม่หมีหย่อนก้นลงที่เก้าอี้แล้วเงยหน้าขึ้นมา แม่หมีก็พบว่าลูกหมีสีน้ำตาลใช้มือทั้งสองบรรจงยื่นน้ำเย็นแก้วหนึ่งมอบให้แม่หมีดื่ม พร้อมกับพูดว่า “นี่เป็นของขวัญจากใจของผมครับแม่”
แม่หมีรับน้ำเย็นมาดื่มด้วยความชื่นใจ และเมื่อแม่หมีเงยหน้าขึ้น แม่หมีก็พบว่า ลูกหมีขาวที่แสนอ่อนหวานใช้มือทั้งสองอุ้มกระถางดอกไม้แสนสวยเดินตรงมาหาพร้อมกับพูดว่า “นี่เป็นของขวัญจากใจของหนูค่ะแม่”
แม่หมีปลื้มใจมากขึ้นอีก แม่หมีก้มหน้าดมกลิ่นดอกไม้ที่หอมชื่นใจ และเมื่อแม่หมีเงยหน้า แม่หมีก็พบว่าลูกหมีแพนด้าที่ตัวเล็กกว่าลูกหมีสองตัวแรก ใช้สองมืออุ้มโถใส่น้ำผึ้งขนาดใหญ่กว่ากระถางดอกไม้ถึงสองเท่าเดินเข้ามา แล้วยื่นโถใบนั้นมอบให้แม่หมีพร้อมกับพูดว่า “นี่เป็นของขวัญจากใจของผมครับแม่”
แม่หมีดีใจเหลือเกินที่ลูกหมีกำพร้ามอบของขวัญให้ และดูเหมือนว่าของขวัญที่ลูกหมีนำมามอบให้จะมีขนาดใหญ่ขึ้น ๆ ทุกที
“แล้วเจ้าลูกหมีตัวจิ๋วล่ะจะเอาอะไรมาให้นะ” แม่หมีคิด
ทันใดนั้นเอง ลูกหมีตัวจิ๋วซึ่งเป็นน้องเล็กของบ้านก็เดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับใช้มือทั้งสองทำท่าเหมือนกำลังอุ้มอะไรบ้างอย่างที่ใหญ่กว่าแก้วน้ำมาก ๆ , ใหญ่กว่ากระถางดอกไม้มาก ๆ , ใหญ่กว่าโถใส่น้ำผึ้งมาก ๆ แต่เมื่อแม่หมีขยี้ตาดู แม่หมีกลับมองไม่เห็นสิ่งที่ลูกหมีตัวจิ๋วกำลังอุ้มอยู่!
ครั้นเมื่อลูกหมีตัวจิ๋วเดินโซเซอุ้มของที่ดูเหมือนหนักมากมาถึงตรงหน้าของแม่หมี ลูกหมีตัวจิ๋วก็หยุดยืนและมองตาแม่หมี พร้อมกับพูดว่า “แม่คะ หนูหาของขวัญอย่างอื่นมาให้แม่ไม่ทัน หนูก็เลยขอมอบสิ่งนี้ให้แม่ นั่นก็คือ….”
ลูกหมีตัวจิ๋วกลืนน้ำลายนิดนึง จากนั้น มันก็เอามือทั้งสองที่กางค้างเหมือนอุ้มของอยู่ โผเข้ากอดแม่หมีแล้วบอกแม่หมีว่า “อ้อมกอดจากหัวใจอุ่น ๆ ของหนูไงคะ หนูรักแม่นะคะ รักมาก รักที่สุดในโลกเลย”
แม่หมียิ้ม ลูกหมีตัวจิ๋วยิ้ม ลูกหมีตัวอื่น ๆ ก็ยิ้ม หลังจากนั้น ลูกหมีทั้งหมดก็พร้อมใจกันโผเข้ากอดแม่หมีผู้ใจดีอย่างแนบแน่น….ด้วยความรักสุดหัวใจ”คุณแม่น่ารักจัง ขอกอดคุณแม่แน่น ๆ และหอมแก้มหน่อยนะ จุ๊บ จุ๊บ จ้วบ จ้วบ”
#นิทานนำบุญ
………………………………..
นิทานนำบุญ 