นิทานทะเล : ปลาฉลามจอมเกเร

ในยุคที่ภาพยนตร์เรื่อง “finding nemo” หรือ “นีโม…ปลาเล็ก หัวใจโต๊โต” กำลังดัง  พี่นำบุญ (ซึ่งช่วงนั้นไม่ยอมดูหนังสำหรับเด็กและไม่อ่านวรรณกรรมเด็กเลย เพราะกลัวเผลอนำเรื่องที่ดูมาเขียนเป็นนิทาน ) นึกสนุก อยากลองแต่งนิทานที่มีตัวละครเอกเป็น “ปลาการ์ตูน” ดูบ้าง  นิทานเรื่องนี้จึงเกิดขึ้น

แต่ก่อนที่จะอ่านนิทานเรื่องนี้  พี่นำบุญในฐานะผู้แต่งนิทาน มีคำเตือนเกี่ยวกับตอนจบของนิทานเล็กน้อย กล่าวคือ ตอนจบของนิทานเรื่องนี้ค่อนข้างโหดร้ายไปสักหน่อย (ถ้าคุณพ่อคุณแม่อยากดัดแปลงตอนจบ ก็อาจปรับเรื่องราวเป็นว่า ปลาฉลามได้รับบทเรียน และสัญญาว่าจะไม่เกเรอีก พวกปลาจึงช่วยพาปลาฉลามออกไปยังทะเลอีกครั้ง อะไรทำนองนี้  แต่ตัวผมมองว่า ฉลามในเรื่องดูเป็นตัวร้าย มันอาจไม่รักษาสัญญา ผมเลยจำเป็นต้องเลือกจบแบบโหดร้าย ต้องขอโทษด้วยนะครับ)  ส่วนอีกประเด็นคือเรื่องการกินหูฉลาม ในส่วนนี้ คุณพ่อคุณแม่อาจให้ความรู้เด็ก ๆ ว่า หูฉลามเป็นแค่ครีบของฉลาม  คนบางประเทศเชื่อว่ามันมีประโยชน์ แต่จริง ๆ มันก็เป็นแค่ครีบปลา!  การจับปลาเพื่อตัดครีบมากิน จะทำให้ปลาว่ายน้ำไม่ได้ ซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่ใจร้ายมาก ดังนั้น เราจึงไม่ควรกินหูฉลาม (ถึงฉลามจะดูดุร้าย แต่มันเป็นแค่สัญชาตญาณของมัน อย่าทำร้ายกันเลย)

นิทานก่อนนอนเรื่อง ปลาฉลามจอมเกเร

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ ห้วงมหาสมุทรที่แสนสงบ เหล่าสัตว์น้ำน้อยใหญ่ต่างใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขสืบต่อมาจากรุ่นสู่รุ่น

แต่แล้ววันหนึ่ง ความสงบสุขที่เคยมีอยู่ก็ถูกทำลายลง เพราะมีปลาฉลามจอมเกเรตัวหนึ่งว่ายน้ำข้ามเขตเข้ามา แล้วเที่ยวไล่ทำร้ายสัตว์น้ำทั้งหลาย จนปลา ปู กุ้ง หอย ต้องพากันหนีไปซ่อนตัวเพื่อให้รอดพ้นจากคมเขี้ยวของเจ้าฉลามกันอย่างจ้าละหวั่น

แม้ปลาวาฬและปลาโลมาจะพยายามเข้ามาห้ามปรามเจ้าฉลามให้หยุดยั้งพฤติกรรมอันธพาลที่น่ารังเกียจ แต่เจ้าฉลามร้ายกลับไม่สนใจในคำพูดของปลาใหญ่ทั้งสองเลย มิหนำซ้ำ มันยังไล่กวดปลาวาฬและปลาโลมาจนปลาทั้งสองสะบักสะบอมไปตาม ๆ กัน

เมื่อความพยายามของปลาวาฬและปลาโลมาไม่ได้ผล สัตว์น้ำอื่น ๆ จึงแอบมาประชุมลับในถ้ำใต้ทะเลเพื่อหาทางแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้น

สัตว์น้ำทั้งหลายต่างต้องการให้ความสงบสุขกลับคืนสู่ผืนน้ำซึ่งเป็นบ้านเกิดของพวกมัน แต่การต่อกรกับเจ้าฉลามที่มีฟันแหลมคมดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่ยากเกินกว่าสัตว์น้ำทั่ว ๆ ไปจะทำได้ และในขณะที่สัตว์น้ำทั้งหลายกำลังจนแต้ม ปลาการ์ตูนตัวหนึ่งก็ว่ายน้ำออกมาจากที่ซ่อน จากนั้น มันก็อาสาที่จะจัดการกับเจ้าฉลามจอมเกเรเพื่อสร้างสันติสุขให้เกิดขึ้นในถิ่นที่อยู่ที่มันรัก

ในตอนแรก ไม่มีสัตว์น้ำตัวใดเชื่อถือคำพูดของเจ้าปลาการ์ตูนตัวจิ๋วเลย (เพราะแม้แต่ปลาวาฬและปลาโลมาที่มีขนาดใหญ่โตก็ยังถูกเจ้าฉลามไล่กัดจนแทบจะเอาชีวิตไม่รอด) แต่เมื่อเจ้าปลาน้อยเล่าแผนการให้สัตว์น้ำตัวอื่น ๆ ฟัง พวกมันก็เริ่มคล้อยตามและยินดีร่วมมือกับเจ้าปลาการ์ตูนตัวจิ๋วอย่างเต็มที่ 

หลังจากวันนั้น สัตว์น้ำทั้งหมดก็ลงมือทำตามแผนของปลาการ์ตูนด้วยการแกล้งซุบซิบให้เจ้าฉลามจอมเกเรได้ยินว่า เหล่าสัตว์น้ำทั้งหลายต่างชื่นชมและยอมรับในความร้ายกาจของเจ้าฉลาม จนอยากยกย่องให้มันเป็นราชาแห่งน่านน้ำที่ไม่มีสัตว์ชนิดในโลกสามารถเทียบเทียมความร้ายกาจกับมันได้

เมื่อเจ้าฉลามได้ยินคำเยินยอของสัตว์น้ำต่าง ๆ บ่อยครั้งเข้า มันก็เริ่มหลงตัวเองและรู้สึกลำพองว่าตนเหนือกว่าใคร ๆ ไปเสียทั้งหมด

เจ้าปลาน้อยและผองเพื่อนช่วยกันบ่มเพาะความทะนงตัวและเย่อหยิ่งให้เกิดขึ้นในใจของปลาฉลามทีละน้อย…ทีละน้อย จนเมื่อเจ้าฉลามร้ายหลงภาคภูมิใจในความยิ่งใหญ่ของตัวเองชนิดที่ไม่ยอมให้ใครมาลูบคมได้เป็นอันขาด เจ้าปลาการ์ตูนจึงตัดสินใจดำเนินการตามแผนขั้นที่สอง

แผนของเจ้าปลาการ์ตูนเริ่มขึ้นโดยมันแกล้งทำทีเป็นตื่นตระหนก แล้วว่ายน้ำตะโกนโหวกเหวกให้เจ้าฉลามจอมเกเรได้ยินว่า มันบังเอิญพบกับปลาแปลกประหลาดตัวหนึ่งเข้า ซึ่งเจ้าปลาตัวดังกล่าวบังอาจพูดจาสามหาวและอวดอ้างว่าตัวมันเหมาะสมกับตำแหน่งราชาแห่งท้องทะเลมากกว่าเจ้าฉลามหลายร้อยเท่า!

เมื่อปลาฉลามจอมเกเรได้ยินคำของเจ้าปลาน้อย มันก็โกรธจัดจนลืมคิดใคร่ครวญให้ถี่ถ้วน มันรีบตะคอกใส่ปลาการ์ตูนว่าไม่มีใครยิ่งใหญ่ไปกว่าฉลามร้ายอย่างมันได้ จากนั้น มันก็สั่งให้ปลาการ์ตูนนำทางมันไปพบกับเจ้าปลาประหลาดที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง

เมื่อปลาการ์ตูนเห็นว่าเจ้าฉลามหลงกล มันจึงรีบว่ายน้ำนำทางปลาฉลามตรงไปยังชายฝั่ง ปลาฉลามพุ่งตัวฝ่าคลื่นตามเจ้าปลาน้อยไปด้วยความโกรธ มันโกรธจัดเสียจนลืมคิดไปว่า ปลาการ์ตูนมีขนาดเล็กกว่ามันมาก ดังนั้น เจ้าปลาน้อยจึงสามารถว่ายน้ำเข้าไปในเขตน้ำตื้นจนเกือบจะถึงชายหาดได้ ส่วนตัวของมันซึ่งเป็นปลาขนาดใหญ่นั้น เมื่อมันว่ายน้ำตามเจ้าปลาน้อยไปติด ๆ ท้ายที่สุด มันก็พลาดพลั้งเกยตื้นติดสันทรายที่ชายหาด ทำให้ไม่สามารถขยับเขยื้อนกลับทะเลได้จนกว่าระดับน้ำจะเปลี่ยนแปลง (ซึ่งคงต้องรอเวลาข้ามวันข้ามคืนเลยทีเดียว)

แต่อนิจจา! เจ้าฉลามไม่มีเวลามากขนาดนั้น เพราะเมื่อชาวประมงเห็นปลาฉลามมาเกยตื้น ที่ชายหาด แทนที่พวกเขาจะพามันกลับทะเลเหมือนเวลาที่ปลาโลมาหรือปลาวาฬมาเกยตื้น  ชาวประมงกลับจัดงานเฉลิมฉลองแล้วทำซุปหูฉลามเลี้ยงกันอย่างเอร็ดอร่อย

ในที่สุด ปลาการ์ตูนตัวน้อยก็ใช้สติปัญญาจัดการกับฉลามอันธพาลที่เย่อหยิ่งว่าตนเองยิ่งใหญ่ได้สำเร็จ   และแล้ว…ความสงบสุขก็กลับคืนสู่ห้วงมหาสมุทรอีกครั้ง

#นิทานนำบุญ

…………………