เจ้าชายมังกรสายรุ้ง

นิทานก่อนนอนเรื่อง “เจ้าชายมังกรสายรุ้ง” เป็นนิทานที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) ตั้งชื่อล้อเลียนนิทานของตัวเองเรื่อง “เจ้าชายมังกรสายฟ้า” ที่เขียนไว้ก่อนหน้าหลายปี  ซึ่งคำว่า “มังกรสายรุ้ง” เป็นคำที่ชวนให้จินตนาการไปได้หลายแบบ  ผมใช้เวลาคิดนิทานเรื่องใหม่นี้พอสมควร จนได้เรื่องราวที่น่าอ่านและแตกต่างจากนิทานเรื่องเจ้าชายมังกรสายฟ้าอย่างสิ้นเชิง  หวังว่าทุกท่านจะชอบนิทานเรื่องนี้นะครับ

นิทานก่อนนอนเรื่อง เจ้าชายมังกรสายรุ้ง

มังกรสายรุ้งเป็นสัตว์ในตำนาน ที่ร้อยวันพันปีจะมีผู้ได้พบเห็นสักครั้ง

วันหนึ่ง มีนายพรานผู้หนึ่ง บังเอิญได้พบลูกมังกรสายรุ้ง นอนหมดสติอยู่ตามลำพังในป่า นายพรานเห็นว่ามังกรสายรุ้งเป็นสัตว์หายาก นายพรานจึงชักชวนเพื่อนพรานอีกหลายคน ให้ช่วยกันมัดลูกมังกรสายรุ้ง ที่ตัวใหญ่พอ ๆ กับช้าง แล้วพากันแบกมังกรสายรุ้ง ไปถวายให้แก่พระราชาที่พวกเขารัก

เมื่อพระราชาเห็นลูกมังกรสายรุ้ง พระราชาก็ทรงดีใจมาก พระองค์มอบรางวัลตอบแทนนายพรานทั้งหลาย จากนั้น พระองค์ก็วางแผน จะมอบมังกรสายรุ้งให้เป็นสัตว์คู่ใจของพระโอรสองค์น้อย แต่เนื่องจากมังกรสายรุ้งมิใช่สัตว์เลี้ยง ยังมีธรรมชาติที่เป็นตัวของตัวเอง, รักอิสระ ยังไม่เชื่อง ซึ่งอาจทำร้ายเจ้าของได้ง่าย ๆ พระราชาจึงป่าวประกาศให้คนดีมีฝีมือมาแข่งขันกันปราบพยศมังกรสายรุ้ง เพื่อทำให้มันเป็นสัตว์เลี้ยงประจำตัวของเจ้าชายที่จะไม่มีวันทำร้ายเจ้าชายโดยเด็ดขาด

เมื่อผู้คนทราบข่าว ใครต่อใครต่างก็พากันมาสมัครเพื่อทดลองปราบพยศลูกมังกรสายรุ้งด้วยวิธีการต่าง ๆ

ผู้คนส่วนใหญ่เลือกใช้กำลังและความรุนแรง เพื่อสั่งสอนให้มังกรสายรุ้งเชื่อง แต่ไม่ว่าพวกเขาจะเฆี่ยนตีหรือดุด่ามังกรสายรุ้งอย่างไร ลูกสัตว์ในตำนานก็ไม่ยอมเชื่อฟัง ทั้งยังโต้ตอบด้วยการฟาดหาง และใช้ปีกต่อต้านการทำร้ายอย่างสุดแรงเกิด

ผู้คนบางส่วนเลือกใช้คำหวาน เพื่อหลอกล่อให้ลูกมังกรสายรุ้งยอมทำตามสิ่งที่พวกเขาหวังไว้ แต่ไม่นาน…ความไม่จริงใจของผู้คนเหล่านั้นก็ถูกจับได้ เมื่อลูกมังกรสายรุ้งรู้ว่ามันถูกหลอก มันก็ตอบโต้ด้วยความโมโหอย่างที่สุด

เมื่อหลายคนเห็นว่าวิธีการทั้งหนักและเบาใช้ไม่ได้ผล บางคนจึงเลือกวิธีขังและทรมานให้ลูกมังกรสายรุ้งยอมอ่อนข้อ แต่อนิจจา…ลูกสัตว์ในตำนานไม่ยอมแพ้ มันใช้ความสงบต่อต้านการกักขัง มันไม่ยอมกินทั้งน้ำและอาหารจนร่างกายซูบผอม นอกจากนี้ มันยังไม่ยอมหลับยอมนอนจนพระราชาต้องสั่งให้ทุกคนหยุดการปราบพยศลูกมังกรสายรุ้งก่อนที่จะเกิดเหตุร้ายขึ้น

ค่ำคืนนั้น เจ้าชายองค์น้อยทรงทราบข่าวเกี่ยวกับการปราบพยศมังกรสายรุ้งและรู้สึกผิดที่พระองค์มีส่วนเป็นต้นเหตุให้มังกรสายรุ้งต้องลำบาก เจ้าชายองค์น้อยจึงตัดสินใจนำอาหาร, ผลไม้, ผ้าห่มและตุ๊กตาหมีถักที่พระองค์รักมากที่สุดไปมอบให้มังกรสายรุ้งแทนคำขอโทษ

แต่เมื่อเจ้าชายไปถึงกรงขัง พระองค์ก็พบว่ามังกรสายรุ้งกำลังนอนหมดเรี่ยวแรงอยู่ในกรงอย่างน่าสงสาร หนำซ้ำ มันยังหายใจหอบแรงเหมือนกำลังมีไข้ เจ้าชายห่วงลูกมังกรสายรุ้งจับใจ พระองค์รีบไปหาผ้าชุบน้ำแล้วเสี่ยงเข้าไปเช็ดตัวให้ลูกมังกรสายรุ้งโดยไม่ได้ห่วงความปลอดภัยของตัวเองเลยแม้สักนิด

พระองค์ทรงเช็ดตัวลดไข้ให้มังกรสายรุ้งด้วยความเมตตาอย่างลึกซึ้ง ในขณะเดียวกัน มังกรสายรุ้งก็รู้สึกตัวและสัมผัสได้ถึงความรักที่เจ้าชายมีให้

เช้าวันต่อมา เจ้าชายทรงตื่นนอนโดยพระองค์ทรงเผลอหลับอยู่ในกรงขังนั่นเอง ภาพแรกที่เจ้าชายเห็นคือภาพมังกรสายรุ้งที่นั่งกินผลไม้อย่างอารมณ์ดีและไม่มีอาการป่วยไข้หลงเหลืออยู่ เจ้าชายทรงโล่งใจที่มังกรสายรุ้งหายป่วย แต่ในวินาทีนั้น เจ้าชายก็เพิ่งตระหนักถึงอันตรายที่พระองค์อาจต้องพบ

ทันทีที่มังกรสายรุ้งสังเกตว่าเจ้าชายทรงตื่นนอนแล้ว มันก็หันมาทางเจ้าชายแล้วขยับตัวเดินเข้าหาเจ้าชายอย่างไม่รอช้า เจ้าชายทรงตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่รู้ว่าจะหนีไปทางไหน ซึ่งก่อนที่เจ้าชายจะหวาดกลัวไปมากกว่านั้น มังกรสายรุ้งก็ส่งยิ้มให้เจ้าชายพร้อมกับยื่นหัวไปคลอเคลียที่ตัวของเจ้าชายด้วยความรัก
.
เมื่อเจ้าชายมอบความรักให้มังกรสายรุ้ง มังกรสายรุ้งจึงมอบความรักตอบแทนให้แก่เจ้าชายบ้าง

การละพยศของมังกรสายรุ้งทำให้ทุก ๆ คนแปลกใจกันไปหมด การใช้กำลัง, ความรุนแรง, การหลอกลวงหรือการควบคุมกักขังสู้การมอบความรักอย่างจริงใจแก่กันไม่ได้ ความรักมีอานุภาพมากมายมหาศาลจนใครต่อใครต่างคาดไม่ถึง

ในที่สุด เจ้าชายองค์น้อยก็ได้มังกรสายรุ้งเป็นสัตว์เลี้ยงประจำพระองค์ และเจ้าชายกับมังกรสายรุ้งก็ได้อยู่เป็น “เพื่อนรัก” กันนับจากนั้นเป็นต้นมา

#นิทานนำบุญ

………………