นิทานสอนใจ ลูกหมีสามตัว

นิทานสอนใจสั้น ๆ เรื่อง “ลูกหมีสามตัว” เป็นนิทานที่ผมแต่ง โดยตั้งใจที่จะสร้างนิทานในแนวเดียวกันกับนิทานยอดนิยมเรื่อง “ลูกหมูสามตัว”  โดยผูกเรื่องให้มีความเกี่ยวข้องกับ “ที่อยู่อาศัย”  แต่ข้อคิดสอนใจจะต่างจากนิทานเรื่องลูกหมูสามตัว และไม่มีการใส่ตัวร้ายอย่างหมาป่าเข้ามาในเรื่อง   นิทานสั้น พร้อมข้อคิด ที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) เป็นผู้แต่งเรื่องนี้  เป็นนิทานสอนใจสั้น ๆ ซึ่งมีเนื้อหาไม่หวือหวา แต่เด็ก ๆ น่าจะชอบ (เพราะเข้าใจได้ง่าย)  หวังว่าจะถูกใจคุณพ่อ คุณแม่ และคุณครูที่ได้อ่านนะครับ  อ้อ! จะนำไปใช้เป็นนิทานบันทึกการอ่านก็ได้นะครับ  เนื้อเรื่องไม่ยากจนเกินไปครับ

นิทานเรื่อง ลูกหมีสามตัว

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  มีลูกหมีสามตัวอาศัยอยู่ในถ้ำกลางป่ากับพ่อและแม่ของมันอย่างมีความสุข 

เมื่อลูกหมีทั้งสามเติบโตถึงวัยอันควร  พ่อหมีและแม่หมีจึงบอกให้ลูก ๆ แยกย้ายกันไปหาที่อยู่ใหม่โดยเตือนให้ลูกหมีทั้งสามเตรียมหาอาหารมาสำรองเอาไว้เพื่อใช้เป็นเสบียงในช่วงฤดูหนาว

เจ้าหมีดำซึ่งเป็นลูกหมีผู้พี่ออกเดินทางไปได้เพียงครู่เดียวมันก็พบถ้ำเล็ก ๆ แห่งหนึ่งที่ดูอับชื้นไม่น่าอยู่  แต่เนื่องจากเจ้าหมีดำเป็นลูกหมีจอมขี้เกียจ  มันจึงตัดสินใจเลือกพักในถ้ำแห่งนั้นทันที  

ส่วนเจ้าหมีสีน้ำตาลซึ่งเป็นลูกตัวที่สองออกเดินทางไปได้สักพักมันก็พบกระท่อมเล็ก ๆ แห่งหนึ่งซึ่งค่อนข้างสกปรก  แต่เนื่องจากเจ้าหมีสีน้ำตาลเป็นหมีที่ชอบเที่ยวเล่นจนเนื้อตัวมอมแมมอยู่แล้ว  มันจึงตัดสินใจเลือกพักในกระท่อมแห่งนั้นโดยไม่ลังเล

ฝ่ายเจ้าหมีขาวซึ่งเป็นน้องตัวสุดท้องนั้น  เนื่องจากมันเป็นลูกหมีที่มีความรอบคอบเป็นพิเศษ  มันจึงใช้เวลาค้นหาที่พักอยู่นานสองนาน  จนในที่สุด  มันก็ได้ที่พักเป็นบ้านร้างหลังเล็ก ซึ่งยังคงแข็งแรงและมีข้าวของให้ใช้อย่างครบถ้วน 

เมื่อเจ้าหมีขาวได้ที่พักแล้ว  มันก็จัดแจงทำความสะอาดบ้านแล้วจึงค่อยออกไปจับปลาและหาน้ำผึ้งมาสำรองเอาไว้ตามคำเตือนของพ่อกับแม่ 

ในขณะที่เจ้าหมีขาวตัวน้อยออกหาอาหาร  เจ้าหมีดำพี่ใหญ่ก็เอาแต่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาในถ้ำที่แสนอับชื้นด้วยความขี้เกียจ  ส่วนเจ้าหมีสีน้ำตาลที่ชอบเล่นสนุกก็เอาแต่เที่ยวเล่นในป่าตั้งแต่เช้าจรดค่ำโดยไม่สนใจที่จะหาอาหารมาสำรองเอาไว้  

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป  เจ้าหมีขาวตัวน้อยสามารถสะสมเสบียงอาหารเอาไว้ได้มากมายจนเต็มห้องครัวไปหมด  เมื่อพ่อหมีกับแม่หมีแวะมาเยี่ยม  พ่อหมีกับแม่หมีก็สบายใจที่เห็นลูกน้อยมีบ้านที่น่าอยู่และมีเสบียงมากพอสำหรับฤดูหนาวที่อาหารค่อนข้างขาดแคลน 

แต่ในวันเดียวกัน  เมื่อพ่อหมีกับแม่หมีแวะไปเยี่ยมเจ้าหมีดำและเจ้าหมีสีน้ำตาล  พ่อหมีกับแม่หมีต่างก็ต้องตกใจและรู้สึกเป็นห่วงลูกทั้งสองมาก  เพราะนอกจากบ้านช่องของลูกหมีทั้งสองตัวที่ดูไม่น่าอยู่แล้ว  เจ้าหมีดำกับเจ้าหมีสีน้ำตาลยังไม่มีเสบียงอาหารสะสมเอาไว้เลยแม้สักนิด  ด้วยเหตุนี้เอง พ่อหมีกับแม่หมีจึงเตือนลูกทั้งสองอีกครั้งให้รีบหาอาหารมาสะสมเอาไว้เป็นการด่วน

แม้เจ้าหมีดำกับเจ้าหมีสีน้ำตาลจะมั่นใจว่าพวกมันมีเวลาเหลือมากพอในการหาอาหารมาสะสมเอาไว้ก่อนที่ฤดูหนาวจะมาถึง  แต่เพื่อให้พ่อหมีกับแม่หมีสบายใจ  พวกมันจึงรับปากพ่อกับแม่ว่าจะรีบหาอาหารมาเก็บเอาไว้ให้เร็วที่สุด

แต่อนิจจา…เมื่อพ่อหมีกับแม่หมีกลับบ้านไปแล้ว  เจ้าหมีดำกับเจ้าหมีสีน้ำตาลก็ยังคงผัดวันประกันพรุ่งไม่ทำตามสัญญาที่ให้ไว้  จนกระทั่งสายลมหนาวเริ่มพัดมา  ลูกหมีทั้งสองจึงได้ฤกษ์ออกหาอาหารตามที่พ่อกับแม่บอก

การหาอาหารในช่วงที่อากาศหนาวเย็นเป็นเรื่องที่ยากลำบากมาก  เพราะนอกจากลูกหมีจะต้องทนสู้กับสายลมที่หนาวเหน็บแล้ว  ต้นไม้ใบหญ้าและเหล่าสัตว์ทั้งหลายต่างก็หนีหนาวหายไปจนแทบจะไม่เหลือให้เห็น   ท้ายที่สุด…เจ้าหมีดำจอมขี้เกียจกับเจ้าหมีสีน้ำตาลที่ชอบเที่ยวเล่นก็หาอาหารได้ไม่มากพอที่จะใช้ประทังชีวิตในช่วงฤดูหนาวที่แสนโหดร้าย

เจ้าหมีดำกับเจ้าหมีสีน้ำตาลร้องไห้แง ๆ และรู้สึกโกรธตัวเองที่ไม่เชื่อฟังคำเตือนของพ่อกับแม่  แต่พวกมันยังพอมีโชคอยู่บ้าง  เพราะเจ้าหมีขาวน้องเล็กรู้นิสัยของพี่ ๆ เป็นอย่างดี  ดังนั้น  มันจึงมาชวนพี่ทั้งสองให้ไปอยู่กับมันที่บ้านซึ่งมีอาหารเหลือเฟือสำหรับลูกหมีสามพี่น้อง

เจ้าหมีดำกับเจ้าหมีสีน้ำตาลซาบซึ้งในน้ำใจของเจ้าหมีขาวมาก  พวกมันอายที่มัวแต่ขี้เกียจและเที่ยวเล่นจนปล่อยปละไม่ทำสิ่งที่สำคัญก่อน  เจ้าหมีดำกับเจ้าหมีสีน้ำตาลสัญญากับตัวเองว่าจะปรับปรุงนิสัยเสียใหม่ในปีหน้า  

และแล้ว…ลูกหมีทั้งสามตัวก็ได้อยู่ร่วมกันในบ้านหลังเล็กที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขตลอดช่วงฤดูหนาว

#นิทานนำบุญ

……………………….