นิทานสอนใจ : กระต่ายน้อยเจ้าเอย

เชื่อไหมว่า มีช่วงเวลาหนึ่งในชีวิต ที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) รู้สึกว่า ตัวเองทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่าง พอมองคนรอบตัว  ก็รู้สึกว่าตัวเองช่างแย่เสียจริง ๆ  เพราะคนอื่นทำกับข้าวได้ แต่ผมทำไม่ได้  คนอื่นขับรถได้ แต่ผมทำไม่ได้  คนอื่นทำอะไรต่อมิอะไรได้ แต่ผมทำไม่ได้ พอผมคิดว่าตัวเองไม่ได้เรื่อง ก็เลย “เอาแต่คิด”  คิดไปคิดมา ทำให้ได้นิทานสอนใจเรื่องนี้ออกมาครับ  นิทานเรื่องนี้เป็นนิทานก่อนนอนสั้น ๆ อ่านง่าย ๆ แต่ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้น่าจะเป็นประโยชน์มากทีเดียว  ลองอ่านกันดูนะครับ

นิทานก่อนนอนเรื่อง กระต่ายน้อยเจ้าเอย

กระต่ายน้อยตัวหนึ่งนั่งห่อเหี่ยวหดหู่อยู่ทุกวันเพราะมันรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรแทบไม่เป็นเลย ซึ่งต่างจากเพื่อน ๆ ที่มีความสามารถโดดเด่นคนละอย่างสองอย่าง  

เวลาที่อยู่ตามลำพัง กระต่ายน้อยมักคิดว่า มันอยากทำอาหารเก่งเหมือนคุณวัว, อยากแข็งแรงมีพลังเหมือนช้างบึก, อยากร้องเพลงเพราะเหมือนนกจิ๊บ, อยากฉลาดเหมือนเจ้าลิงหัวแหลม  กระต่ายน้อยคิดวนไปเวียนมาว่ามันแย่กว่าใคร ๆ และรู้สึกหดหู่ใจแบบไร้ทางออก มันคิดกลับไปกลับมาอยู่เป็นเดือน  มันทุกข์มาก  ทุกข์จนไม่อาจเขียนบรรยายเป็นคำพูดได้

ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่  เพื่อนสัตว์ตัวอื่น ๆ ก็ยิ่งทำอาหารเก่งขึ้น, แข็งแรงขึ้น, ร้องเพลงเพราะขึ้นและฉลาดมากขึ้นเท่านั้น เพราะสัตว์ทั้งหลายไม่ได้เสียเวลากับการคิดซ้ำ ๆ ย้ำ ๆ อยู่กับที่ แต่พวกมันลงมือทำและเรียนรู้สิ่งต่าง ๆ เพื่อพัฒนาความสามารถที่มีอยู่ให้ดีขึ้นอย่างสม่ำเสมอ

เมื่อกระต่ายน้อยเห็นเพื่อน ๆ ล้ำหน้ามันไปมากกว่าเดิม มันก็ยิ่งรู้สึกหดหู่ต่ำต้อยแล้วพาลคิดน้อยอกน้อยใจมากขึ้นอีก   จนกระทั่งวันหนึ่ง เจ้ากระต่ายรู้สึกอึดอัดจนเกินทนไหว  มันจึงแอบไปนั่งร้องไห้ แล้วรำพึงรำพันกับตัวเองถึงเรื่องราวที่ทำให้มันทุกข์ใจอยู่

โชคดีที่นกน้อยเพื่อนของเจ้ากระต่ายกำลังพักผ่อนอยู่บนกิ่งไม้และได้ยินเรื่องราวทั้งหมด  มันสงสารกระต่ายน้อยเหลือเกิน มันจึงบินไปเล่าเรื่องให้เพื่อน ๆ ทุกตัวได้รับรู้

เพื่อน ๆ ทั้งหมดไม่อยากให้กระต่ายน้อยจมอยู่กับความท้อแท้หดหู่  พวกมันรู้ว่ากระต่ายน้อยมีข้อดีที่เพื่อนสัตว์ตัวอื่น ๆ ไม่มี แต่กระต่ายน้อยอาจไม่รู้ตัว  เพื่อน ๆ จึงหารือกันแล้วตัดสินใจช่วยกระต่ายน้อยให้กลับมายิ้มได้อีกครั้ง

เช้าวันต่อมา  คุณวัวชวนกระต่ายน้อยให้ลองไปฝึกทำขนมที่บ้านของมัน  พอทำเสร็จ…ช้างบึกก็ขอให้กระต่ายน้อยไปช่วยมันขนของเพื่อตกแต่งสวน  ครั้นพอเข้าช่วงบ่าย  นกจิ๊บก็บินไปชวนเจ้ากระต่ายให้พักจากงานในสวนแล้วไปฝึกร้องเพลงกับมัน  พอตกเย็น ลิงจ๋อก็ชวนกระต่ายน้อยให้ไปอ่านหนังสือเป็นเพื่อนที่ห้องสมุดซึ่งมีแต่หนังสือสนุก ๆ อยู่เต็มไปหมด

เมื่อกระต่ายน้อยได้ลองทำกิจกรรมต่าง ๆ เหมือนกับเพื่อน ๆ  มันก็ค่อย ๆ ได้เรียนรู้และพัฒนาตัวเองจนทำขนมเก่งขึ้น,  แข็งแรงมากกว่าเก่า, ร้องเพลงได้ตรงจังหวะ และมีความรู้เพิ่มพูนขึ้นจนบางเรื่องมันรู้มากกว่าเจ้าลิงหัวแหลมเสียด้วยซ้ำ

ในไม่ช้า  กระต่ายน้อยก็เล็งเห็นว่าการปล่อยเวลานั่งคิดนอนคิดวนเวียนไปมานั้นไม่มีประโยชน์อะไรเลย  แต่ในทางกลับกัน แค่ลุกขึ้นมาฝึกหัดทำสิ่งที่ทำไม่ได้ โดยค่อย ๆ เรียนรู้ไป  แบบนี้ต่างหากที่มีประโยชน์มากกว่า

กระต่ายน้อยขอบคุณเพื่อน ๆ ที่สอนให้มันทำสิ่งต่าง ๆ ทั้ง ๆ ที่มันเป็นเพื่อนที่ไม่มีอะไรโดดเด่นเลย  เมื่อเพื่อน ๆ ของกระต่ายน้อยได้ฟัง  พวกมันก็ยิ้ม  จากนั้น พวกมันก็บอกกับกระต่ายน้อยว่า  “ทุกคนล้วนมีจุดเด่นและมีคุณค่าในตัวเองทั้งนั้น  แต่ตัวเราเองอาจมองไม่เห็น  สำหรับพวกเราแล้ว….ความน่ารัก, น่าทนุถนอมของเธอคือสิ่งที่พวกเราไม่มี ซึ่งมันทำให้พวกเรามีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ ๆ เธอ  เธอจึงเป็นเพื่อนที่มีค่ามีความหมายสำหรับพวกเราจริง ๆ นะ”

กระต่ายน้อยยิ้มเขิน ๆ ที่ได้รับคำชมจากเพื่อน ๆ   ส่วนเพื่อน ๆ ก็ส่งยิ้มให้กระต่ายน้อย  จากนั้น เพื่อนสัตว์ทุกตัวก็เดินเข้าไปกอดและลูบขนนุ่ม ๆ ของกระต่ายน้อยด้วยความรัก

#นิทานนำบุญ

………………….